|
|
|||||||||||||
Ostatnie 10 torrentów
Ostatnie 10 komentarzy
Wygląd torrentów:
Kategoria:
Muzyka
Gatunek:
Progressive Metal
Ilość torrentów:
13
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Octavision to progresywny zespół sformowany przez ormiańskiego gitarzystę Hovaka Alaverdyana z muzyków doświadczonych i reprezentujących różne zespoły, z różnych zakątków świata, między innymi amerykański Sons Of Apollo, a nawet Mr. Big. Podsumowaniem ich twórczej pracy jest album „Coexist”, który został wydany w Polsce przez Prog Metal Rock Promotion. Jednym z reprezentantów Sons Of Apollo jest wokalista Jeff Soto, który jednak nie ma tu dużo roboty, ponieważ aż pięć z siedmiu utworów na płycie jest instrumentalnych, a te, w których wokal się pojawia, również są bardzo rozbudowane muzycznie. Oprócz śpiewu występują tu też orkiestralne chóry, nadające kilku kawałkom dodatkowej wzniosłości i patetyczności aranżacyjnej. O to dbają też, poszerzające horyzonty, ale także wygrywające zawiłe kombinacje, klawisze. W niektórych momentach można natknąć się też na specyficzny rodzaj ormiańskiego fletu, natomiast w ostatnim „So It Begins” w ogóle jest trochę folkowych naleciałości, ale na przykład i rzeźby na basie. Poprzedzający go „Stormbringer” jest natomiast spokojniejszy, posępniejszy i opatrzony kojącymi dźwiękami wiolonczeli. Ale wiadomo, że jak to w progresywno metalowym zespole, największą rolę w kreowaniu muzycznych obrazów odgrywają gitary, które, razem z keyboardem i perkusją, dopiero stanowią o całym przedsięwzięciu. No a tutaj mamy do czynienia z nieustającym popisem powyplatanych kombinacji, które wciąż płyną nieustającym i wartkim strumieniem. Taki „Three Lives” wydaje się jakby cały był jednym pasmem niekończących się solówek i zmiennych, pozawijanych popisów. Takiego wybornego grania jest tu cała masa, a całe „Coexist” jest oceanem skomplikowanego, lecz w większości także i melodyjnego grania. Jak ktoś lubi taką muzykę, wątpię żeby mógł powiedzieć jakieś złe słowo na jej temat. Wujas Publishing new music at the end of December is a venture, as unfortunately, these releases tend to be overlooked. I’m glad this didn’t happen to me with OCTAVISION’s debut album “Coexist” (December 29th 2020), as we have a treasure for prog lovers here. The driving force behind OCTAVISION is guitarist, composer and producer Hovak Alaverdyan, who worked on this project for over 10 years now. Searching for a unique sound, he managed to take special instruments and outstanding musicians on board, as there are Billy Sheehan and Victor Wooten on bass, Jeff Scott Soto (vocals), Murzo (keyboards), and drummer Roman Lomtadze. The album starts with “Mindwar”, which marches in heavily pounding, drawing the listener into the seven minutes opener full of instrumental progmetal magic. The most striking element is the amazing guitar playing, alternating between powerful riffs and virtuosic runs. But of course way more happens: besides great keyboard and bass parts, a beautiful orchestration, and impressive drumming with many rhythm changes, you can hear a Blul, which is an Armenian traditional folk instrument. Its sound and musical scales might be a bit unusual at the beginning, but fit very well and bring in something mystical. All these ingredients are perfectly interwoven through the creative song writing. I have to admit they caught me already at this point, but things have just started and develop further in an amazing way: “Coexist” and “Apocalyptus” are the only songs with vocals and no one less than Jeff Scott Soto behind the mic, who also wrote the lyrics. The other tracks are instrumental, with the same exciting variety and energy as the opener, but honestly, I don't want to go more detailed anymore, as this is music that should to be explored by oneself (which is highly recommended). The great finale comes with “So it Begins”, even though the title might be a bit strange for a closing track - Or is it the beginning of a new star, rising at the proggy sky? I'd say yes. “Coexist” is a fantastic debut album, which grabs your attention from the first listen, grows and gets stronger with every spin. The songs are sophisticated, with many tempo changes and complex passages, and all musicians can contribute their high technical skills. Nevertheless, the music is always accessible, and the excellent production rounds up the whole package. If you’re into bands like Symphony X or Sons of Apollo, OCTAVISION shouldn’t be missed in your collection. Katha ..::TRACK-LIST::.. 1. Mindwar 07:19 2. Coexist 07:48 3. Proctagon 05:28 4. Apocalyptus 09:58 5. Three Lives 09:38 6. Stormbringer 05:41 7. So It Begins 08:06 ..::OBSADA::.. Jeff Scott Soto - Vocals Hovak Alaverdyan - Guitars Victor Wooten - Bass Billy Sheehan - Bass Roman Lomtadze - Drums Murzo - Keyboards Avo Margaryan - Blul https://www.youtube.com/watch?v=U2gmrpzaDHg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-04 19:13:42
Rozmiar: 125.73 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Octavision to progresywny zespół sformowany przez ormiańskiego gitarzystę Hovaka Alaverdyana z muzyków doświadczonych i reprezentujących różne zespoły, z różnych zakątków świata, między innymi amerykański Sons Of Apollo, a nawet Mr. Big. Podsumowaniem ich twórczej pracy jest album „Coexist”, który został wydany w Polsce przez Prog Metal Rock Promotion. Jednym z reprezentantów Sons Of Apollo jest wokalista Jeff Soto, który jednak nie ma tu dużo roboty, ponieważ aż pięć z siedmiu utworów na płycie jest instrumentalnych, a te, w których wokal się pojawia, również są bardzo rozbudowane muzycznie. Oprócz śpiewu występują tu też orkiestralne chóry, nadające kilku kawałkom dodatkowej wzniosłości i patetyczności aranżacyjnej. O to dbają też, poszerzające horyzonty, ale także wygrywające zawiłe kombinacje, klawisze. W niektórych momentach można natknąć się też na specyficzny rodzaj ormiańskiego fletu, natomiast w ostatnim „So It Begins” w ogóle jest trochę folkowych naleciałości, ale na przykład i rzeźby na basie. Poprzedzający go „Stormbringer” jest natomiast spokojniejszy, posępniejszy i opatrzony kojącymi dźwiękami wiolonczeli. Ale wiadomo, że jak to w progresywno metalowym zespole, największą rolę w kreowaniu muzycznych obrazów odgrywają gitary, które, razem z keyboardem i perkusją, dopiero stanowią o całym przedsięwzięciu. No a tutaj mamy do czynienia z nieustającym popisem powyplatanych kombinacji, które wciąż płyną nieustającym i wartkim strumieniem. Taki „Three Lives” wydaje się jakby cały był jednym pasmem niekończących się solówek i zmiennych, pozawijanych popisów. Takiego wybornego grania jest tu cała masa, a całe „Coexist” jest oceanem skomplikowanego, lecz w większości także i melodyjnego grania. Jak ktoś lubi taką muzykę, wątpię żeby mógł powiedzieć jakieś złe słowo na jej temat. Wujas Publishing new music at the end of December is a venture, as unfortunately, these releases tend to be overlooked. I’m glad this didn’t happen to me with OCTAVISION’s debut album “Coexist” (December 29th 2020), as we have a treasure for prog lovers here. The driving force behind OCTAVISION is guitarist, composer and producer Hovak Alaverdyan, who worked on this project for over 10 years now. Searching for a unique sound, he managed to take special instruments and outstanding musicians on board, as there are Billy Sheehan and Victor Wooten on bass, Jeff Scott Soto (vocals), Murzo (keyboards), and drummer Roman Lomtadze. The album starts with “Mindwar”, which marches in heavily pounding, drawing the listener into the seven minutes opener full of instrumental progmetal magic. The most striking element is the amazing guitar playing, alternating between powerful riffs and virtuosic runs. But of course way more happens: besides great keyboard and bass parts, a beautiful orchestration, and impressive drumming with many rhythm changes, you can hear a Blul, which is an Armenian traditional folk instrument. Its sound and musical scales might be a bit unusual at the beginning, but fit very well and bring in something mystical. All these ingredients are perfectly interwoven through the creative song writing. I have to admit they caught me already at this point, but things have just started and develop further in an amazing way: “Coexist” and “Apocalyptus” are the only songs with vocals and no one less than Jeff Scott Soto behind the mic, who also wrote the lyrics. The other tracks are instrumental, with the same exciting variety and energy as the opener, but honestly, I don't want to go more detailed anymore, as this is music that should to be explored by oneself (which is highly recommended). The great finale comes with “So it Begins”, even though the title might be a bit strange for a closing track - Or is it the beginning of a new star, rising at the proggy sky? I'd say yes. “Coexist” is a fantastic debut album, which grabs your attention from the first listen, grows and gets stronger with every spin. The songs are sophisticated, with many tempo changes and complex passages, and all musicians can contribute their high technical skills. Nevertheless, the music is always accessible, and the excellent production rounds up the whole package. If you’re into bands like Symphony X or Sons of Apollo, OCTAVISION shouldn’t be missed in your collection. Katha ..::TRACK-LIST::.. 1. Mindwar 07:19 2. Coexist 07:48 3. Proctagon 05:28 4. Apocalyptus 09:58 5. Three Lives 09:38 6. Stormbringer 05:41 7. So It Begins 08:06 ..::OBSADA::.. Jeff Scott Soto - Vocals Hovak Alaverdyan - Guitars Victor Wooten - Bass Billy Sheehan - Bass Roman Lomtadze - Drums Murzo - Keyboards Avo Margaryan - Blul https://www.youtube.com/watch?v=U2gmrpzaDHg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-04 19:10:02
Rozmiar: 419.22 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pochodzą z Izraela, który kojarzy się w wieloma rzeczami, ale raczej nie ze sceną metalową. Do czasu? W połowie lat 90. wydali dwa albumy - "Sahara" (1994) "El Norra Alila" (1996) - w wielu krajach do dziś uznawane za kultowe. Później jednak zawiesili działalność, by powrócić dopiero teraz - płytą "Mabool - The Story Of The Three Sons Of Seven". A jest to dzieło - nie boję się użyć tego słowa - zachwycające. W założeniu koncept album, przedstawia alternatywną historię potopu, który znamy choćby z Biblii. I o ile już sama warstwa tekstowa intryguje, na największą uwagę zasługuje muzyka. Grupa postawiła na różnorodność - znajdziemy tu tak wiele stylów i barw, że momentami trudno uwierzyć, iż całość wyszła spod ręki jednego zespołu. To, co od razu zwraca uwagę, to olbrzymia liczba instrumentów etnicznych znanych z kultury żydowskiej, arabskiej czy nawet hinduskiej. Raz spełniają one rolę ciekawego uzupełnienia ("Birth Of The Three", "The Kiss Of Babylon: The Sins"), innym razem są niejako podstawą całej kompozycji ("A Salk", "Building The Ark"). Trudno też przejść obojętnie obok niewymownego piękna partii wokalnych Kobiego Farhi, którego barwa przywodzi na myśl Maynarda Jamesa Keenana z Tool, choć potrafi zaskoczyć "rykiem" godnym najlepszego deathmetalowego krzykacza. Epicki i podniosły klimat poszczególnych kompozycji wzmacniają liczne chóry, żeńskie wokalizy a la Ofra Haza, fortepian, a nawet smyczki. Łącznie w studiu pojawiło się ponad czterdziestu gości, co naprawdę słychać! "Mabool…" to płyta pełna kolorów i emocji, przypominająca ścieżkę dźwiękową z nieistniejącego filmu (posłuchajcie na przykład niemal musicalowego "A Call To Awake: The Quest"). Fenomen Orphaned Land wynika nie tylko z faktu, że nikt wcześniej nie wprowadził do swojej muzyki aż tylu elementów Środkowego Wschodu. Największy szacunek budzą bowiem same kompozycje, które już teraz nie można nazwać inaczej niż klasyką. "Mabool - The Story Of The Three Sons Of Seven" to dowód na to, że muzyka może przełamywać wszelkie granice, jeśli tylko tworzona jest z czystej potrzeby serca. Brylant! Paweł Piotrowicz Skoro mieliśmy na tapecie kapelę z Pakistanu, to kapela z Izraela także nie powinna być dla nikogo zaskoczeniem. Tym bardziej, że kapela to nie byle jaka, być może nawet jej nazwa obiła się wam o uszy. Jeśli się jednak nie obiła, to po to między innymi istnieje ten blog, by móc wam niektóre takie perełki przedstawiać. Bo o tym, że mamy do czynienia z albumem więcej niż solidnym, porządnym warsztatowo i stworzonym z rozmachem, jestem przekonany. Do rąk dostajemy przeszło godzinę bliskowschodnich progresji upiększonych growlami, chórami i tuzinem całkiem niegłupich solówek. Kolaż jest więc syty, ale i wrażenia po przesłuchaniu są adekwatne, a przeważa wśród nich chęć kolejnego przesłuchania. Jest to chyba jeden z ważniejszych wskaźników zajebistości płyty, kiedy po jednej sesji następuje kolejna. Wspomniana godzina z okładem mija szybko, co nie znaczy, że ucieka między palcami – mam raczej na myśli to, że słucha się Mabool bardzo miło i przyjemnie. Dzieje się tak dlatego, że Mabool to muzyczna opowieść, historia opowiedziana muzyką, a co za tym idzie dostarcza ona bardzo wielu, różnych wrażeń i odczuć. Godzina to bardzo dużo, jest więc pod dostatkiem czasu na rozmaite wstawki, przerywniki, recytacje, bliskowschodnie instrumenty i wiele innych atrakcji. Godzina to także wystarczająco dużo, by przekonać każdego do swojej wartości. Czasu jest na tyle, by móc zagrać tak coś żwawego, z podwójną stopą i growlami, jak i jakąś impresję, instrumentalną aranżację czy podobne cuś. Wszystko to zgrabnie się przeplata i zazębia, utwory, same będące niejednolite i wielopoziomowe, bardzo naturalnie przechodzą jedne w drugie, zachowując jednocześnie indywidualny charakter, a konsekwencją takiego stanu rzeczy jest bardzo kompletny charakter albumu, tworzący swoistą całość tak tekstowo, jak i kompozycyjnie. Mówiąc krótko – album koncepcyjny. Albumy takie wymagają jednak od słuchacza pewnego zaangażowania, choćby po to, by mógł on uchwycić jego myśl przewodnią. Dlatego słuchanie poszczególnych kawałków ujmuje trochę ich wartości i sprawia, że biednieją. Podobnie jest w tym przypadku – zasiadając do Mabool, zasiada się do całej płyty, w przeciwnym razie większość klimatu gdzieś przepada i czegoś brakuje. Nawet jednak wtedy nie przepadają takie elementy, jak wyczuwalny, namacalny wręcz, talent kompozytorski i wyśmienite partie gitar. O kompozycji już co nieco było, przejdę więc do tego drugiego. Moim skromnym, a jakże, zdaniem, są one jednym z lepiej zrobionych elementów całego przedsięwzięcia. Energetyczne, porywające świeżością riffy oraz — raczej nieprędkie acz powalające ekspresją — sola są tym, czego taki album potrzebuje (i co dostaje). Na wyróżnienie zasługuje także bardzo dobra realizacja: czyste, klarowne i dość ciepłe instrumenty doskonale pasują do bliskowschodnich klimatów, tym bardziej, że orientalne instrumenty są używane często, niejednokrotnie tworząc linię melodyczną utworów. Czyste brzmienie daje także uczucie przestrzeni, dźwięki są tylko tam, gdzie zaplanowano, nie ma żadnych pogłosów i ech, jest precyzyjnie i zgrabnie, a także — w konsekwencji — oszczędnie w decybele. W wypadku tego albumu poczytuję to jednak jako zaletę, w innym bowiem przypadku zwarta ściana hałasu zagłuszyłaby wiele, bardzo delikatnych dźwięków i wszystko poszłoby w dupę. Na szczęście jednak tak się nie dzieje, realizacja dobrze wieńczy i kwituje godzinę tej, jakże przyjemnej, muzyki. Polecam. deaf "Mabool - The Story Of The Three Sons Of Seven" is the third release by Israeli oriental metal outfit Orphaned Land, and was heralded as one of their finest pieces of work. One of the most revolutionary bands in the history of heavy music, Orphaned Land are an unstoppable force. Formed in Israel in 1991, these self-proclaimed ‘Oriental metal’ artisans have spent the last 26 years working tirelessly to use their creative endeavours as a means to spread a positive and peaceful message. Over the course of five conceptually deep and musically ingenious albums, the band have been true to their word, uniting fans across the Middle East and beyond, regardless of nation, face or faith. Hugely respected in the world of heavy music – the band won UK magazine Metal Hammer’s ‘Global Metal’ award in 2014 – Orphaned Land have also been recognised for their tireless contribution to bringing people together, accruing three major international peace awards along the way. Meanwhile, fans have long been campaigning to see Orphaned Land awarded the Nobel Peace Prize, with many thousands already signing anonline petition. With fans spread across the globe, not least a diehard fanbase across the Arab world, the band’s quest for truth, love and hope has clearly made a remarkable impact, to the extent that modern prog legend Steven Wilson has proclaimed them to be one of the greatest metal bands on the planet. “I would say that the Orphaned Land members are the most famous Israelis in the Arab world,” states frontman and founder member Kobi Farhi. “Those achievements, the peace awards we’ve received and the fact that we’re doing a better job than the foreign ministry of Israel, maybe it all means that we are the true ambassadors for our country. We are the ones creating a dialogue and friendship through music. It seems safe to say that Orphaned Land are far from the average metal band. In 2018 they will once again prove the uplifting and unifying power of their extraordinary music. Several years in the making, Unsung Prophets & Dead Messiahs marks another high watermark for Kobi and his band mates. Inspired by the writings of Plato and the thwarted aspirations of peaceful revolutionaries throughout history, it’s a wholesale return to the conceptual depths and musical intricacy of earlierrecords like 2010’s Steven Wilson-produced The Never Ending Way Of ORwarriOR. Veering from epic brutality to ornate theatricality, armed with an astonishing array of inspired melodies and euphoric crescendos, Unsung Prophets & Dead Messiahs is simply the finest and most powerful album the band have produced. With guest appearances from prog rock legend Steve Hackett (ex-Genesis) and metal luminaries Hansi Kursch (Blind Guardian) and Tomas Lindberg (At The Gates/The Lurking Fear), it’s an artistic tour-de-force from a band with a formidable sense of purpose. “When I’m writing music with the band, I’ve always been trying to figure out why humanity is unable to break out from the cycle of wars and bloodshed and ego,” Kobi muses. “It’s not due to a lack of solutions. There are many solutions. The biggest problem is that people don’t want to face those problems. If you look at the history of mankind, there is a pattern. Every time a revolutionary figure emerged throughout history, whether it’s Socrates, Jesus Christ, Martin Luther King, Mahatma Gandhi or many others, they were all assassinated. It’s a pattern that Plato acknowledged 2500 years ago and you can see that we’re still trapped in that. On this album, we say that loud and clear.” As dark political shadows loom over the world and bloody conflict erupts with enervating regularity, Orphaned Land’s music and message have never been more vital than they are today. Unsung Prophets & Dead Messiahs promises to be one of 2018’s most celebrated albums, but this is one band that does not measure their success in record sales. Instead, the lost art of making the world a better place remains their primary concern. “I had a conversation with a fan from Syria. He told me how important we are but I said to him, ‘I don’t know that we’re so important, we haven’t saved the life of one kid in Syria…’ which is true,” Kobi notes. “But then he said ‘Maybe you didn’t save a child’s life, but you gave hope to many people.’ That’s much more than nothing and we shouldn’t disrespect that. I’d be happy if Orphaned Land can just play a role of showing peoplethat there is another way and that we can step out of the darkness and go towards the light.” Mabool is a metal album like no other. Sure, you've heard it all said before, but Orphaned Land hail from Israel and how many progressive metal bands do you know from the Middle East? Mabool is the kind of metal album that contains such exotic musical influences that you've probably all heard before but never meticulously mixed quite like this folks, I assure you. Orphaned Land has this unequaled/unrivaled ability to fuse middle eastern musical influences with progressive death metal elements. All the songs flow seamlessly into one another both musically and lyrically - this is a concept album - and if you speak English, Hebrew, Latin, Yemen and gibberish, you'll understand it all perfectly. This is a disc that begs to be listened to in its entirety, for listening to a few select songs will simply not do the album justice. The concept is a re-telling of the Biblical story of the great flood. In addition to their own lyrics, the band uses texts taken from the book of Genesis, the Rabbi Shalom Shabazi poems and uses a text from the traditional "Halel" praising song. Think of it as a story and nothing more. Instruments used on this recording in addition to traditional drums, bass, acoustic/electric/classical guitars are the piano, violin, cello and the synthesizer. Atmospheric orchestrations all make an occasional appearance and you will also find that the band makes extensive usage of middle eastern instruments such as the Saz, Bouzouki and Oud. Add to this a variety of vocal styles that range from Kobi Farhi's soft spoken word and clean delivery which includes chanting and a foreboding death growl, while Shalomit Levi provides the beautiful female voice. You also get an oriental choir that is used sparingly and in my view, just at the right moments throughout the album. Mabool opens with children apparently singing and playing, nothing could be more innocent. When the band kick it in, the listener is immediately introduced to the bands distinctive metal sound. Keyboards, orchestrations, in fact the full gamut of instruments and vocal styles is included and everything you want to know about the band and the music is laid out on the very first track: "Birth of Three (The Unification)." The first time I listened to "Birth of the Three" - I was finding it somewhat difficult to get into. But, by the end of the song, everything seemed to fall into place. And everytime I listened to the album, the same feeling kept returning to me on that very first opening track. It just appeared to me like the first half of the song didn't quite "fit" properly, but like I said, everything seemed to fall into place in the second half of the song? Anyway, many months later and I still feel the exact same way about it today! The only difference now is that the album has had time to sink in a little more and thus "my understanding" of it has somewhat evolved. The first half of the song is indicative that something is really wrong in the world and in the second half, well...life goes on! I think everybody who listens to the album will probably have their own interpretation of the songs. That pretty well stands for any music or album one listens too. Shall we resume with the music on the album... The band continues with the heavy guitars approach on "Ocean Land (The Revelation)." The guitar solo is sweet, helps to remind the listener that the musicianship is top notch. "The Kiss of Babylon (The Sins)" includes more middle eastern elements. By now, the listener is fascinated and captivated by it all. The chanting, the progressive metal influences all interwoven together to create this wonderful opus. As the music fades away, Shalomit Levi's powerful voice starts to sing - a capella - the opening to "A'salk", simply beautiful. Acoustic guitar and other middle eastern exotic instruments are added to the track. Just a great musical moment. There is a very short spoken word segment just before the onset of "Halo Dies (The Wrath of God)." As the title suggests, this song is perhaps the heaviest on the album, which makes much use of Farhi's death growl. "A Call to Awake (The Quest)" is reminiscent of Dream Theatre with its simple more straightforward progressive metal approach which comes complete with keyboard and guitar interplay and solos. The album moves into a softer mode with "Building the Ark", acoustic middle eastern flavored track with piano and atmospheric orchestrations. "Norra El Norra (Entering the Ark)" begins like a folk track with strumming acoustic guitars but quickly moves into heavy territory. It bounces back and forth effortlessly with beautiful middle eastern harmonies. This one ends as an acoustic instrumental with a beautiful piano passage that segues into a two minute all acoustic guitar instrumental intro to "The Calm Before the Flood," which then gives way to an atmospheric instrumental complete with strings and wind blowing - then rain, thunder, violins, cellos - and just as the storm is building, so does the music. Finally, "Mabool (The Flood)" has arrived, the climax of the story. My absolute FAV track on the album. Excellent guitar work throughout and the drums are varied and pounding and come complete with fast double bass drum passages. The first time I heard this track on my friends computer, it appeared to lack a little something, sounded a little subdued to me. When I listened to the track on my own stereo, well, what a world of difference a good sound system makes. :) "The Storm Still Rages Inside" is a mid-paced slow moving track with a very lengthy guitar solo. Here, the guitarist uses an interesting scale with some bent notes that are purposely slipping out of tune, just as a raging storm would have naturally bent things out of harmony. The album comes to a close with streaming water and chirping birds, a classical acoustic guitar instrumental titled: "Rainbow (The Resurrection)." It's amazing how the band can go from an acoustic passage to heavy guitars and back to middle eastern instruments and then back to heavy guitars again and make it all work flawlessly. Mabool is as close as one will ever get to an exotic progressive metal vibe. It's truly a beautiful piece of work from beginning to end. Vanwarp ..::TRACK-LIST::.. 1. Birth Of The Three (The Unification) 06:57 2. Ocean Land (The Revelation) 04:43 3. The Kiss Of Babylon (The Sins) 07:23 4. A'salk 02:05 5. Halo Dies (The Wrath Of God) 07:29 6. A Call To Awake (The Quest) 06:10 7. Building The Ark 05:02 8. Norra El Norra (Entering The Ark) 04:24 9. The Calm Before The Flood - Instrumental version 04:25 10. Mabool (The Flood) 06:59 11. The Storm Still Rages Inside 09:20 12. Rainbow (The Resurrection) 03:01 ..::OBSADA::.. Kobi Farhi - lead & backing vocals, growls, chants & spoken voice, arranger & co-producer Yossi 'Sassi' Saharon - 6- & 7-string electric guitars, acoustic (7-9,12) & classical guitar, bouzouki, saz, oud, backing vocals Matti Svatitzki - 6- & 7-string electric guitars, acoustic guitars (7,8) Eden Rabin - synthesizers, piano, backing vocals (live), orchestrations Uri Zelcha - 4- & 5-string basses, fretless bass, acoustic bass (live) With: Shlomit Levi - vocals Oriental Choir - chorus vocals Avi Daimond - drums Avi Agababa - percussion Yatziv Caspi - percussion (live) Jeanne Rabin - orchestrations Moran Ensemble - various instruments Oren Koren - violin Noam Wiesenberg - cello https://www.youtube.com/watch?v=dy-Za1PMWf0 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-20 16:01:40
Rozmiar: 158.40 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pochodzą z Izraela, który kojarzy się w wieloma rzeczami, ale raczej nie ze sceną metalową. Do czasu? W połowie lat 90. wydali dwa albumy - "Sahara" (1994) "El Norra Alila" (1996) - w wielu krajach do dziś uznawane za kultowe. Później jednak zawiesili działalność, by powrócić dopiero teraz - płytą "Mabool - The Story Of The Three Sons Of Seven". A jest to dzieło - nie boję się użyć tego słowa - zachwycające. W założeniu koncept album, przedstawia alternatywną historię potopu, który znamy choćby z Biblii. I o ile już sama warstwa tekstowa intryguje, na największą uwagę zasługuje muzyka. Grupa postawiła na różnorodność - znajdziemy tu tak wiele stylów i barw, że momentami trudno uwierzyć, iż całość wyszła spod ręki jednego zespołu. To, co od razu zwraca uwagę, to olbrzymia liczba instrumentów etnicznych znanych z kultury żydowskiej, arabskiej czy nawet hinduskiej. Raz spełniają one rolę ciekawego uzupełnienia ("Birth Of The Three", "The Kiss Of Babylon: The Sins"), innym razem są niejako podstawą całej kompozycji ("A Salk", "Building The Ark"). Trudno też przejść obojętnie obok niewymownego piękna partii wokalnych Kobiego Farhi, którego barwa przywodzi na myśl Maynarda Jamesa Keenana z Tool, choć potrafi zaskoczyć "rykiem" godnym najlepszego deathmetalowego krzykacza. Epicki i podniosły klimat poszczególnych kompozycji wzmacniają liczne chóry, żeńskie wokalizy a la Ofra Haza, fortepian, a nawet smyczki. Łącznie w studiu pojawiło się ponad czterdziestu gości, co naprawdę słychać! "Mabool…" to płyta pełna kolorów i emocji, przypominająca ścieżkę dźwiękową z nieistniejącego filmu (posłuchajcie na przykład niemal musicalowego "A Call To Awake: The Quest"). Fenomen Orphaned Land wynika nie tylko z faktu, że nikt wcześniej nie wprowadził do swojej muzyki aż tylu elementów Środkowego Wschodu. Największy szacunek budzą bowiem same kompozycje, które już teraz nie można nazwać inaczej niż klasyką. "Mabool - The Story Of The Three Sons Of Seven" to dowód na to, że muzyka może przełamywać wszelkie granice, jeśli tylko tworzona jest z czystej potrzeby serca. Brylant! Paweł Piotrowicz Skoro mieliśmy na tapecie kapelę z Pakistanu, to kapela z Izraela także nie powinna być dla nikogo zaskoczeniem. Tym bardziej, że kapela to nie byle jaka, być może nawet jej nazwa obiła się wam o uszy. Jeśli się jednak nie obiła, to po to między innymi istnieje ten blog, by móc wam niektóre takie perełki przedstawiać. Bo o tym, że mamy do czynienia z albumem więcej niż solidnym, porządnym warsztatowo i stworzonym z rozmachem, jestem przekonany. Do rąk dostajemy przeszło godzinę bliskowschodnich progresji upiększonych growlami, chórami i tuzinem całkiem niegłupich solówek. Kolaż jest więc syty, ale i wrażenia po przesłuchaniu są adekwatne, a przeważa wśród nich chęć kolejnego przesłuchania. Jest to chyba jeden z ważniejszych wskaźników zajebistości płyty, kiedy po jednej sesji następuje kolejna. Wspomniana godzina z okładem mija szybko, co nie znaczy, że ucieka między palcami – mam raczej na myśli to, że słucha się Mabool bardzo miło i przyjemnie. Dzieje się tak dlatego, że Mabool to muzyczna opowieść, historia opowiedziana muzyką, a co za tym idzie dostarcza ona bardzo wielu, różnych wrażeń i odczuć. Godzina to bardzo dużo, jest więc pod dostatkiem czasu na rozmaite wstawki, przerywniki, recytacje, bliskowschodnie instrumenty i wiele innych atrakcji. Godzina to także wystarczająco dużo, by przekonać każdego do swojej wartości. Czasu jest na tyle, by móc zagrać tak coś żwawego, z podwójną stopą i growlami, jak i jakąś impresję, instrumentalną aranżację czy podobne cuś. Wszystko to zgrabnie się przeplata i zazębia, utwory, same będące niejednolite i wielopoziomowe, bardzo naturalnie przechodzą jedne w drugie, zachowując jednocześnie indywidualny charakter, a konsekwencją takiego stanu rzeczy jest bardzo kompletny charakter albumu, tworzący swoistą całość tak tekstowo, jak i kompozycyjnie. Mówiąc krótko – album koncepcyjny. Albumy takie wymagają jednak od słuchacza pewnego zaangażowania, choćby po to, by mógł on uchwycić jego myśl przewodnią. Dlatego słuchanie poszczególnych kawałków ujmuje trochę ich wartości i sprawia, że biednieją. Podobnie jest w tym przypadku – zasiadając do Mabool, zasiada się do całej płyty, w przeciwnym razie większość klimatu gdzieś przepada i czegoś brakuje. Nawet jednak wtedy nie przepadają takie elementy, jak wyczuwalny, namacalny wręcz, talent kompozytorski i wyśmienite partie gitar. O kompozycji już co nieco było, przejdę więc do tego drugiego. Moim skromnym, a jakże, zdaniem, są one jednym z lepiej zrobionych elementów całego przedsięwzięcia. Energetyczne, porywające świeżością riffy oraz — raczej nieprędkie acz powalające ekspresją — sola są tym, czego taki album potrzebuje (i co dostaje). Na wyróżnienie zasługuje także bardzo dobra realizacja: czyste, klarowne i dość ciepłe instrumenty doskonale pasują do bliskowschodnich klimatów, tym bardziej, że orientalne instrumenty są używane często, niejednokrotnie tworząc linię melodyczną utworów. Czyste brzmienie daje także uczucie przestrzeni, dźwięki są tylko tam, gdzie zaplanowano, nie ma żadnych pogłosów i ech, jest precyzyjnie i zgrabnie, a także — w konsekwencji — oszczędnie w decybele. W wypadku tego albumu poczytuję to jednak jako zaletę, w innym bowiem przypadku zwarta ściana hałasu zagłuszyłaby wiele, bardzo delikatnych dźwięków i wszystko poszłoby w dupę. Na szczęście jednak tak się nie dzieje, realizacja dobrze wieńczy i kwituje godzinę tej, jakże przyjemnej, muzyki. Polecam. deaf "Mabool - The Story Of The Three Sons Of Seven" is the third release by Israeli oriental metal outfit Orphaned Land, and was heralded as one of their finest pieces of work. One of the most revolutionary bands in the history of heavy music, Orphaned Land are an unstoppable force. Formed in Israel in 1991, these self-proclaimed ‘Oriental metal’ artisans have spent the last 26 years working tirelessly to use their creative endeavours as a means to spread a positive and peaceful message. Over the course of five conceptually deep and musically ingenious albums, the band have been true to their word, uniting fans across the Middle East and beyond, regardless of nation, face or faith. Hugely respected in the world of heavy music – the band won UK magazine Metal Hammer’s ‘Global Metal’ award in 2014 – Orphaned Land have also been recognised for their tireless contribution to bringing people together, accruing three major international peace awards along the way. Meanwhile, fans have long been campaigning to see Orphaned Land awarded the Nobel Peace Prize, with many thousands already signing anonline petition. With fans spread across the globe, not least a diehard fanbase across the Arab world, the band’s quest for truth, love and hope has clearly made a remarkable impact, to the extent that modern prog legend Steven Wilson has proclaimed them to be one of the greatest metal bands on the planet. “I would say that the Orphaned Land members are the most famous Israelis in the Arab world,” states frontman and founder member Kobi Farhi. “Those achievements, the peace awards we’ve received and the fact that we’re doing a better job than the foreign ministry of Israel, maybe it all means that we are the true ambassadors for our country. We are the ones creating a dialogue and friendship through music. It seems safe to say that Orphaned Land are far from the average metal band. In 2018 they will once again prove the uplifting and unifying power of their extraordinary music. Several years in the making, Unsung Prophets & Dead Messiahs marks another high watermark for Kobi and his band mates. Inspired by the writings of Plato and the thwarted aspirations of peaceful revolutionaries throughout history, it’s a wholesale return to the conceptual depths and musical intricacy of earlierrecords like 2010’s Steven Wilson-produced The Never Ending Way Of ORwarriOR. Veering from epic brutality to ornate theatricality, armed with an astonishing array of inspired melodies and euphoric crescendos, Unsung Prophets & Dead Messiahs is simply the finest and most powerful album the band have produced. With guest appearances from prog rock legend Steve Hackett (ex-Genesis) and metal luminaries Hansi Kursch (Blind Guardian) and Tomas Lindberg (At The Gates/The Lurking Fear), it’s an artistic tour-de-force from a band with a formidable sense of purpose. “When I’m writing music with the band, I’ve always been trying to figure out why humanity is unable to break out from the cycle of wars and bloodshed and ego,” Kobi muses. “It’s not due to a lack of solutions. There are many solutions. The biggest problem is that people don’t want to face those problems. If you look at the history of mankind, there is a pattern. Every time a revolutionary figure emerged throughout history, whether it’s Socrates, Jesus Christ, Martin Luther King, Mahatma Gandhi or many others, they were all assassinated. It’s a pattern that Plato acknowledged 2500 years ago and you can see that we’re still trapped in that. On this album, we say that loud and clear.” As dark political shadows loom over the world and bloody conflict erupts with enervating regularity, Orphaned Land’s music and message have never been more vital than they are today. Unsung Prophets & Dead Messiahs promises to be one of 2018’s most celebrated albums, but this is one band that does not measure their success in record sales. Instead, the lost art of making the world a better place remains their primary concern. “I had a conversation with a fan from Syria. He told me how important we are but I said to him, ‘I don’t know that we’re so important, we haven’t saved the life of one kid in Syria…’ which is true,” Kobi notes. “But then he said ‘Maybe you didn’t save a child’s life, but you gave hope to many people.’ That’s much more than nothing and we shouldn’t disrespect that. I’d be happy if Orphaned Land can just play a role of showing peoplethat there is another way and that we can step out of the darkness and go towards the light.” Mabool is a metal album like no other. Sure, you've heard it all said before, but Orphaned Land hail from Israel and how many progressive metal bands do you know from the Middle East? Mabool is the kind of metal album that contains such exotic musical influences that you've probably all heard before but never meticulously mixed quite like this folks, I assure you. Orphaned Land has this unequaled/unrivaled ability to fuse middle eastern musical influences with progressive death metal elements. All the songs flow seamlessly into one another both musically and lyrically - this is a concept album - and if you speak English, Hebrew, Latin, Yemen and gibberish, you'll understand it all perfectly. This is a disc that begs to be listened to in its entirety, for listening to a few select songs will simply not do the album justice. The concept is a re-telling of the Biblical story of the great flood. In addition to their own lyrics, the band uses texts taken from the book of Genesis, the Rabbi Shalom Shabazi poems and uses a text from the traditional "Halel" praising song. Think of it as a story and nothing more. Instruments used on this recording in addition to traditional drums, bass, acoustic/electric/classical guitars are the piano, violin, cello and the synthesizer. Atmospheric orchestrations all make an occasional appearance and you will also find that the band makes extensive usage of middle eastern instruments such as the Saz, Bouzouki and Oud. Add to this a variety of vocal styles that range from Kobi Farhi's soft spoken word and clean delivery which includes chanting and a foreboding death growl, while Shalomit Levi provides the beautiful female voice. You also get an oriental choir that is used sparingly and in my view, just at the right moments throughout the album. Mabool opens with children apparently singing and playing, nothing could be more innocent. When the band kick it in, the listener is immediately introduced to the bands distinctive metal sound. Keyboards, orchestrations, in fact the full gamut of instruments and vocal styles is included and everything you want to know about the band and the music is laid out on the very first track: "Birth of Three (The Unification)." The first time I listened to "Birth of the Three" - I was finding it somewhat difficult to get into. But, by the end of the song, everything seemed to fall into place. And everytime I listened to the album, the same feeling kept returning to me on that very first opening track. It just appeared to me like the first half of the song didn't quite "fit" properly, but like I said, everything seemed to fall into place in the second half of the song? Anyway, many months later and I still feel the exact same way about it today! The only difference now is that the album has had time to sink in a little more and thus "my understanding" of it has somewhat evolved. The first half of the song is indicative that something is really wrong in the world and in the second half, well...life goes on! I think everybody who listens to the album will probably have their own interpretation of the songs. That pretty well stands for any music or album one listens too. Shall we resume with the music on the album... The band continues with the heavy guitars approach on "Ocean Land (The Revelation)." The guitar solo is sweet, helps to remind the listener that the musicianship is top notch. "The Kiss of Babylon (The Sins)" includes more middle eastern elements. By now, the listener is fascinated and captivated by it all. The chanting, the progressive metal influences all interwoven together to create this wonderful opus. As the music fades away, Shalomit Levi's powerful voice starts to sing - a capella - the opening to "A'salk", simply beautiful. Acoustic guitar and other middle eastern exotic instruments are added to the track. Just a great musical moment. There is a very short spoken word segment just before the onset of "Halo Dies (The Wrath of God)." As the title suggests, this song is perhaps the heaviest on the album, which makes much use of Farhi's death growl. "A Call to Awake (The Quest)" is reminiscent of Dream Theatre with its simple more straightforward progressive metal approach which comes complete with keyboard and guitar interplay and solos. The album moves into a softer mode with "Building the Ark", acoustic middle eastern flavored track with piano and atmospheric orchestrations. "Norra El Norra (Entering the Ark)" begins like a folk track with strumming acoustic guitars but quickly moves into heavy territory. It bounces back and forth effortlessly with beautiful middle eastern harmonies. This one ends as an acoustic instrumental with a beautiful piano passage that segues into a two minute all acoustic guitar instrumental intro to "The Calm Before the Flood," which then gives way to an atmospheric instrumental complete with strings and wind blowing - then rain, thunder, violins, cellos - and just as the storm is building, so does the music. Finally, "Mabool (The Flood)" has arrived, the climax of the story. My absolute FAV track on the album. Excellent guitar work throughout and the drums are varied and pounding and come complete with fast double bass drum passages. The first time I heard this track on my friends computer, it appeared to lack a little something, sounded a little subdued to me. When I listened to the track on my own stereo, well, what a world of difference a good sound system makes. :) "The Storm Still Rages Inside" is a mid-paced slow moving track with a very lengthy guitar solo. Here, the guitarist uses an interesting scale with some bent notes that are purposely slipping out of tune, just as a raging storm would have naturally bent things out of harmony. The album comes to a close with streaming water and chirping birds, a classical acoustic guitar instrumental titled: "Rainbow (The Resurrection)." It's amazing how the band can go from an acoustic passage to heavy guitars and back to middle eastern instruments and then back to heavy guitars again and make it all work flawlessly. Mabool is as close as one will ever get to an exotic progressive metal vibe. It's truly a beautiful piece of work from beginning to end. Vanwarp ..::TRACK-LIST::.. 1. Birth Of The Three (The Unification) 06:57 2. Ocean Land (The Revelation) 04:43 3. The Kiss Of Babylon (The Sins) 07:23 4. A'salk 02:05 5. Halo Dies (The Wrath Of God) 07:29 6. A Call To Awake (The Quest) 06:10 7. Building The Ark 05:02 8. Norra El Norra (Entering The Ark) 04:24 9. The Calm Before The Flood - Instrumental version 04:25 10. Mabool (The Flood) 06:59 11. The Storm Still Rages Inside 09:20 12. Rainbow (The Resurrection) 03:01 ..::OBSADA::.. Kobi Farhi - lead & backing vocals, growls, chants & spoken voice, arranger & co-producer Yossi 'Sassi' Saharon - 6- & 7-string electric guitars, acoustic (7-9,12) & classical guitar, bouzouki, saz, oud, backing vocals Matti Svatitzki - 6- & 7-string electric guitars, acoustic guitars (7,8) Eden Rabin - synthesizers, piano, backing vocals (live), orchestrations Uri Zelcha - 4- & 5-string basses, fretless bass, acoustic bass (live) With: Shlomit Levi - vocals Oriental Choir - chorus vocals Avi Daimond - drums Avi Agababa - percussion Yatziv Caspi - percussion (live) Jeanne Rabin - orchestrations Moran Ensemble - various instruments Oren Koren - violin Noam Wiesenberg - cello https://www.youtube.com/watch?v=dy-Za1PMWf0 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-20 15:58:11
Rozmiar: 493.95 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Dlaczego kocham ten album? Po prostu jest zajebisty. Mogę słuchać 'From the Sky' w kółko i umrzeć jako szczęśliwy człowiek. FA Nie da się ukryc, że od dobrych 3-4 lat najprężniej rozwijającym się odłamem muzyki metalowej jest metalcore. W tym całym zalewie niemalże identycznych kapelek, francuska Gojira potrafiła przykuć uwagę słuchacza. Poprzedni album Francuzów "The Link" pozwolił im wypłynąć na szersze wody, zostać zauważonym, choć muzyka w dużej mierze przypominała Meshuggah. "From Mars To Sirius" jest jednak dużym krokiem naprzód w karierze zespołu. Od razu powiem, że zespół nie jest oryginalny, ale czerpie ze sprawdzonych wzorców, tworząc po swojemu jeden spójny konglomerat. Nadal głównym źródłem inspiracji Gojiry jest Meshuggah - podobnie jak Szwedzi, tak i Francuzi preferują granie raczej wolnych, ultraciężkich riffów, utrzymanych w nieparzystej rytmice. Róznica polega na tym jednak, że Gojira gra w sposób bardziej urozmaicony, jednocześnie będąc bardziej strawnym dla słuchacza - muzyka bowiem nie jest tak połamana, jak u Szwedów. Kolejną rzeczą, jaką da się zauważyć na "From Mars To Sirius", jest odrobina progresywnych brzmień, sporo wolniejszych, bardziej klimatycznych wstawek (np. odgłosy wielorybów we "Flying Whales"), często nasuwających skojarzenia z Mastodon. Jest też odrobina nowoczesnego, motorycznego grania w stylu Fear Factory jak i ... potężne zwolnienia, znane choćby z "Domination" Morbid Angel. Nawet wokalista podczas tych zwolnień próbuje (i to całkiem skutecznie) naśladować Davida Vincenta. Płyta posiada monstrualne brzmienie - wszystko brzmi ciężko, masywnie, potężnie! Muzyka sprawia wrażenie bardzo poukładanej, niesamowicie spójnej - niczym jakiś dobry progresywny concept-album. Nawet nie zarzucam muzykom Gojiry kopiowania innych, bo robią to naprawdę fantastycznie. "From Mars To Sirius" jest jednym z lepszych wydawnictw ubiegłego roku, z którym na pewno warto się zapoznać, a ktoś kto chce mieć Meshuggah, Mastodon, Morbid Angel, Fear Factory i Strapping Young Lad w pigułce, może śmiało zainwestować w ten album - myślę, że nie pożałuje. Harlequin '[...] L'immense océan soulevé par la tempête, la cataracte d'un grand fleuve ; ce sont là des choses qui réduisent à une insignifiante petitesse notre pouvoir de résistance, comparé avec de telles puissances. Mais l'aspect en est d'autant plus attrayant qu'il est terrible, pourvu que nous soyons en sûreté ; et nous nommons volontiers ces choses sublimes, parce qu'elles élèvent les forces de l'âme au-dessus de leur médiocrité ordinaire.' - Emmanuel Kant, Critique de la faculté de juger, 1790. ..::TRACK-LIST::.. 1. Ocean Planet 5:32 2. Backbone 4:18 3. From The Sky 5:48 4. Unicorn 2:09 5. Where Dragons Dwell 6:54 6. The Heaviest Matter Of The Universe 3:57 7. Flying Whales 7:44 8. In The Wilderness 7:47 9. World To Come 6:52 10. From Mars 2:24 11. To Sirius 5:37 12. Global Warming 7:50 ..::OBSADA::.. Vocals, Guitar - Joe Duplantier Bass - Jean-Michel Labadie Drums - Mario Duplantier Guitar - Christian Andreu https://www.youtube.com/watch?v=U16ku-3-aCU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 15
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-31 17:58:05
Rozmiar: 155.35 MB
Peerów: 10
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Dlaczego kocham ten album? Po prostu jest zajebisty. Mogę słuchać 'From the Sky' w kółko i umrzeć jako szczęśliwy człowiek. FA Nie da się ukryc, że od dobrych 3-4 lat najprężniej rozwijającym się odłamem muzyki metalowej jest metalcore. W tym całym zalewie niemalże identycznych kapelek, francuska Gojira potrafiła przykuć uwagę słuchacza. Poprzedni album Francuzów "The Link" pozwolił im wypłynąć na szersze wody, zostać zauważonym, choć muzyka w dużej mierze przypominała Meshuggah. "From Mars To Sirius" jest jednak dużym krokiem naprzód w karierze zespołu. Od razu powiem, że zespół nie jest oryginalny, ale czerpie ze sprawdzonych wzorców, tworząc po swojemu jeden spójny konglomerat. Nadal głównym źródłem inspiracji Gojiry jest Meshuggah - podobnie jak Szwedzi, tak i Francuzi preferują granie raczej wolnych, ultraciężkich riffów, utrzymanych w nieparzystej rytmice. Róznica polega na tym jednak, że Gojira gra w sposób bardziej urozmaicony, jednocześnie będąc bardziej strawnym dla słuchacza - muzyka bowiem nie jest tak połamana, jak u Szwedów. Kolejną rzeczą, jaką da się zauważyć na "From Mars To Sirius", jest odrobina progresywnych brzmień, sporo wolniejszych, bardziej klimatycznych wstawek (np. odgłosy wielorybów we "Flying Whales"), często nasuwających skojarzenia z Mastodon. Jest też odrobina nowoczesnego, motorycznego grania w stylu Fear Factory jak i ... potężne zwolnienia, znane choćby z "Domination" Morbid Angel. Nawet wokalista podczas tych zwolnień próbuje (i to całkiem skutecznie) naśladować Davida Vincenta. Płyta posiada monstrualne brzmienie - wszystko brzmi ciężko, masywnie, potężnie! Muzyka sprawia wrażenie bardzo poukładanej, niesamowicie spójnej - niczym jakiś dobry progresywny concept-album. Nawet nie zarzucam muzykom Gojiry kopiowania innych, bo robią to naprawdę fantastycznie. "From Mars To Sirius" jest jednym z lepszych wydawnictw ubiegłego roku, z którym na pewno warto się zapoznać, a ktoś kto chce mieć Meshuggah, Mastodon, Morbid Angel, Fear Factory i Strapping Young Lad w pigułce, może śmiało zainwestować w ten album - myślę, że nie pożałuje. Harlequin '[...] L'immense océan soulevé par la tempête, la cataracte d'un grand fleuve ; ce sont là des choses qui réduisent à une insignifiante petitesse notre pouvoir de résistance, comparé avec de telles puissances. Mais l'aspect en est d'autant plus attrayant qu'il est terrible, pourvu que nous soyons en sûreté ; et nous nommons volontiers ces choses sublimes, parce qu'elles élèvent les forces de l'âme au-dessus de leur médiocrité ordinaire.' - Emmanuel Kant, Critique de la faculté de juger, 1790. ..::TRACK-LIST::.. 1. Ocean Planet 5:32 2. Backbone 4:18 3. From The Sky 5:48 4. Unicorn 2:09 5. Where Dragons Dwell 6:54 6. The Heaviest Matter Of The Universe 3:57 7. Flying Whales 7:44 8. In The Wilderness 7:47 9. World To Come 6:52 10. From Mars 2:24 11. To Sirius 5:37 12. Global Warming 7:50 ..::OBSADA::.. Vocals, Guitar - Joe Duplantier Bass - Jean-Michel Labadie Drums - Mario Duplantier Guitar - Christian Andreu https://www.youtube.com/watch?v=U16ku-3-aCU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-31 17:54:53
Rozmiar: 515.13 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. True to their namesake, CONTRARIAN continue to defy the odds and steer the head of progressive/technical death metal towards a more organic approach. On Sage of Shekhinah, the band counteracts genre norms with nuanced composition and subtle production. Back in the day when you listened to progressive music, you knew what was being played was real. You could have listened to prog death or prog jazz, but you knew and could tell there were no studio tricks. Ever since Necrophagist in the early 2000's, every "tech death" band has been tripping over themselves to achieve the synthetic vibe of the aforementioned band. I cannot tell you the sigh of relief upon hearing a progressive death metal band with this organic and natural sound. This is not only metal of the highest caliber, but music of the highest caliber. It is so much cleverer than it needs to be. No doubt this band and specifically this album will go over the heads of most metal fans. The likes of this type of musicianship haven't been in and around the metal genre since the early 90's with bands like Atheist, Death, Fates Warning, Cynic, Watchtower, Queensryche (DeGarmo era), Psychotic Waltz, Spiral Architect, etc, Speaking of the production. Veteran record producer Neil Kernon (Nevermore, Spiral Architect, Queensryche) was the perfect person for the job. The natural approach to the production is a key factor to its success. It separates Contrarian from the sea of quantized tech death. We will hear comments like "raw production" and "sloppy". These types of comments are indeed a result of how far the metal genre has deceived themselves with ridiculous studio productions (ROS type deathcore and quantized tech death being prime examples of this). Once word should stand out when discussing the nature of the riffs and songwriting is this album - nuance. You cannot listen to this album just one time to capture this nuance. Both guitars and bass are constantly intertwining in different layers of execution. While manner of the songs do have a standard format, it is the clever transitions that make it so enjoyable. This is best displayed of the song "In Gehenna" where the rhythm guitars are harmonized, lead guitars are also harmonized, and the bass has a clever counter melody - all at the same time. Then add the dizzying polyrhythms of the drums also going on at the same time. The vocals are the glue that keeps everything together. Jakob Sin's voice sets perfectly into the mix. Vocal placement is ideal, and his range is constantly varying to keep things interesting. Layering and delays are added here and there keeping things fun to boot. While this is a shorter album at 34 minutes, the flow is what makes it work smoothly and accessible for multiple listens. Let's be honest, this new trend of hour-long albums has gotten out of hand. Hour long albums inevitably have tons of filler. No filler on this latest album from Contrarian, they get their point across and get out. Again, no doubt there will be people calling the band an imitation of these bands. But here is the thing, musicians can only write this type of music when they are intellectually capable and there has not been capable people to do this in a long time. This album makes us realize how little modern tech death has to do with progressive death metal originators. Do yourself a favor if you are into busy and layered progressive metal. Go get this album and spend sound time with it. 9/10 Confessor4U ..::TRACK-LIST::.. 1. Sage of Shekhinah 05:38 2. In Gehenna 05:20 3. Ibn al-Rawandi 03:31 4. The Guide for the Perplexed 03:39 5. Zabur of Satfiyah al-Shamal 04:30 6. Apollonius of Tyana 03:55 7. A Madman From Island Patmos 06:45 ..::OBSADA::.. Ed Paulsen - Bass Brian Mason - Guitars Alex Cohen - Drums Jakob Sin - Vocals Jim Tasikas - Guitars, Bouzouki, Keyboards, Songwriting https://www.youtube.com/watch?v=Mmnru74tDCM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-29 17:14:49
Rozmiar: 78.16 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. True to their namesake, CONTRARIAN continue to defy the odds and steer the head of progressive/technical death metal towards a more organic approach. On Sage of Shekhinah, the band counteracts genre norms with nuanced composition and subtle production. Back in the day when you listened to progressive music, you knew what was being played was real. You could have listened to prog death or prog jazz, but you knew and could tell there were no studio tricks. Ever since Necrophagist in the early 2000's, every "tech death" band has been tripping over themselves to achieve the synthetic vibe of the aforementioned band. I cannot tell you the sigh of relief upon hearing a progressive death metal band with this organic and natural sound. This is not only metal of the highest caliber, but music of the highest caliber. It is so much cleverer than it needs to be. No doubt this band and specifically this album will go over the heads of most metal fans. The likes of this type of musicianship haven't been in and around the metal genre since the early 90's with bands like Atheist, Death, Fates Warning, Cynic, Watchtower, Queensryche (DeGarmo era), Psychotic Waltz, Spiral Architect, etc, Speaking of the production. Veteran record producer Neil Kernon (Nevermore, Spiral Architect, Queensryche) was the perfect person for the job. The natural approach to the production is a key factor to its success. It separates Contrarian from the sea of quantized tech death. We will hear comments like "raw production" and "sloppy". These types of comments are indeed a result of how far the metal genre has deceived themselves with ridiculous studio productions (ROS type deathcore and quantized tech death being prime examples of this). Once word should stand out when discussing the nature of the riffs and songwriting is this album - nuance. You cannot listen to this album just one time to capture this nuance. Both guitars and bass are constantly intertwining in different layers of execution. While manner of the songs do have a standard format, it is the clever transitions that make it so enjoyable. This is best displayed of the song "In Gehenna" where the rhythm guitars are harmonized, lead guitars are also harmonized, and the bass has a clever counter melody - all at the same time. Then add the dizzying polyrhythms of the drums also going on at the same time. The vocals are the glue that keeps everything together. Jakob Sin's voice sets perfectly into the mix. Vocal placement is ideal, and his range is constantly varying to keep things interesting. Layering and delays are added here and there keeping things fun to boot. While this is a shorter album at 34 minutes, the flow is what makes it work smoothly and accessible for multiple listens. Let's be honest, this new trend of hour-long albums has gotten out of hand. Hour long albums inevitably have tons of filler. No filler on this latest album from Contrarian, they get their point across and get out. Again, no doubt there will be people calling the band an imitation of these bands. But here is the thing, musicians can only write this type of music when they are intellectually capable and there has not been capable people to do this in a long time. This album makes us realize how little modern tech death has to do with progressive death metal originators. Do yourself a favor if you are into busy and layered progressive metal. Go get this album and spend sound time with it. 9/10 Confessor4U ..::TRACK-LIST::.. 1. Sage of Shekhinah 05:38 2. In Gehenna 05:20 3. Ibn al-Rawandi 03:31 4. The Guide for the Perplexed 03:39 5. Zabur of Satfiyah al-Shamal 04:30 6. Apollonius of Tyana 03:55 7. A Madman From Island Patmos 06:45 ..::OBSADA::.. Ed Paulsen - Bass Brian Mason - Guitars Alex Cohen - Drums Jakob Sin - Vocals Jim Tasikas - Guitars, Bouzouki, Keyboards, Songwriting https://www.youtube.com/watch?v=Mmnru74tDCM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-29 17:11:31
Rozmiar: 249.47 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Artyzm... Matematyka... Potęga!!! Ogromna, 'gęsta' wirtuozeria, która na pewno nie wprowadzi zespołu do strażackich remiz... I chwała im za to!!! ..::TRACK-LIST::.. 1. Festival of Popular Delusions 04:22 2. Triangular Stare 05:47 3. Reactionary 05:05 4. Room of Vertigo 06:49 5. Iron Cathedral 04:24 6. Lifted By Skin 10:50 Recorded in February 2009 at Menegroth: The Thousand Caves in Woodhaven, NY. Comes with OBI ..::OBSADA::.. Kevin Hufnagel - guitar Colin Marston - bass Jeff Eber - drums https://www.youtube.com/watch?v=CNyKYVIsQ9Q SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-28 13:40:58
Rozmiar: 86.61 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Artyzm... Matematyka... Potęga!!! Ogromna, 'gęsta' wirtuozeria, która na pewno nie wprowadzi zespołu do strażackich remiz... I chwała im za to!!! ..::TRACK-LIST::.. 1. Festival of Popular Delusions 04:22 2. Triangular Stare 05:47 3. Reactionary 05:05 4. Room of Vertigo 06:49 5. Iron Cathedral 04:24 6. Lifted By Skin 10:50 Recorded in February 2009 at Menegroth: The Thousand Caves in Woodhaven, NY. Comes with OBI ..::OBSADA::.. Kevin Hufnagel - guitar Colin Marston - bass Jeff Eber - drums https://www.youtube.com/watch?v=CNyKYVIsQ9Q SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-28 13:34:06
Rozmiar: 263.48 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Trzy dekady tworzenia muzyki, występów na żywo na całym świecie i szerzenia przesłania pokoju. Z tej wyjątkowej okazji zespół wydał zestaw CD zawierający osiem płyt z sześcioma albumami zespołu i dodatkową kolekcją piosenek z ostatnich 30 lat (na dwóch dodatkowych płytach CD). Zestaw zawiera też bogatą 112-stronicową książeczkę ze specjalnymi notatkami dotyczącymi każdego albumu. '30 Years Of Oriental Metal' ukazał się 10 grudnia 2021 nakładem Century Media. First of all, just to remove any doubt, I believe Mabool to be one of the best albums ever released. However, I do believe this awesome band's El Norra Alila is even better than Mabool. Orphaned Land is one of the few bands that managed to go change every release. Sahara doesn't sound anything at all like El Norra Alila, that doesn't even really remind of Mabool. You could still label it under the genre of middle-eastern death metal, but you wouldn't immediately tell it was even the same band. Anyway, just how is El Norra Alila better than Mabool? First of all, Kobi Farhi's vocals. They sound different here. He uses his deep speech-voice much more often than he does on Mabool (which is a real pity, as he has an AMAZING clean voice), and his growl is a little higher-pitched than in mabool, which is also good. Secondly, the riffs. Oh, such great riffs. El Norra Alila has some of the best riffs I've ever heard. Find Yourself, Discover God, the first song in the album, demonstrates what excellent guitar work you are going to experience from the first guitar note it features. Moreover, the construction of this album is perfect. The instrumental parts fit right in between heavy songs, and Shir HaMa'alot, that could be a rather annoying part of any other Orphaned Land album, makes this one only better. Some of the songs that best demonstrate all this are Find Yourself, Discover God, Flawless Belief and Of Temptation Born. Go Orphaned Land! If you liked Mabool, then you should most definitely get a hold of this album. It might be a little harder to get used to than Mabool was, as it's not as catchy, but overall I consider it a better effort than Mabool ever will be. SepherZ ..::TRACK-LIST::.. CD 2 - El Norra Alila (1996): 1. Find Your Self, Discover God 6:15 2. Like Fire To Water 4:46 3. he Truth Within 4:34 4. The Path Ahead 4:16 5. A Neverending Way 1:59 6. Takasim 1:19 7. Thee By The Father I Pray 3:11 8. Flawless Belief 6:47 9. Joy 0:42 10. Whisper My Name When You Dream 4:35 11. Shir Hama'alot 5:02 12. El Meod Na'ala 2:22 13. Of Temptation Born 4:42 14. The Evil Urge 6:06 15. Shir Hashirim 2:00 ..::OBSADA::.. Kobi Farhi - Vocals (lead) Yossi Sasi - Guitars (lead), Guitars (acoustic), Vocals (backing) Matti Svatizky - Guitars (rhythm), Guitars (acoustic) Uri Zelcha - Bass Sami Bachar - Drums, Flute Guest/Session: Itzick Levi - Keyboards Hadas Sasi - Vocals Amira Salah - Vocals Abraham Salman - Qanun Avi Agababa - Zil, Bendir, Tar, Dumbek, Darbuka, Tambourine Sivan Zelikoff - Violin Yariv Malka - Shofar, Samples Felix Mizrahi - Violin Avi Sharon - Oud, Vocals (backing) David Sasi - Vocals (track 11), Vocals (backing) https://www.youtube.com/watch?v=whZ3_jU65Mc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-23 17:09:02
Rozmiar: 160.21 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Trzy dekady tworzenia muzyki, występów na żywo na całym świecie i szerzenia przesłania pokoju. Z tej wyjątkowej okazji zespół wydał zestaw CD zawierający osiem płyt z sześcioma albumami zespołu i dodatkową kolekcją piosenek z ostatnich 30 lat (na dwóch dodatkowych płytach CD). Zestaw zawiera też bogatą 112-stronicową książeczkę ze specjalnymi notatkami dotyczącymi każdego albumu. '30 Years Of Oriental Metal' ukazał się 10 grudnia 2021 nakładem Century Media. First of all, just to remove any doubt, I believe Mabool to be one of the best albums ever released. However, I do believe this awesome band's El Norra Alila is even better than Mabool. Orphaned Land is one of the few bands that managed to go change every release. Sahara doesn't sound anything at all like El Norra Alila, that doesn't even really remind of Mabool. You could still label it under the genre of middle-eastern death metal, but you wouldn't immediately tell it was even the same band. Anyway, just how is El Norra Alila better than Mabool? First of all, Kobi Farhi's vocals. They sound different here. He uses his deep speech-voice much more often than he does on Mabool (which is a real pity, as he has an AMAZING clean voice), and his growl is a little higher-pitched than in mabool, which is also good. Secondly, the riffs. Oh, such great riffs. El Norra Alila has some of the best riffs I've ever heard. Find Yourself, Discover God, the first song in the album, demonstrates what excellent guitar work you are going to experience from the first guitar note it features. Moreover, the construction of this album is perfect. The instrumental parts fit right in between heavy songs, and Shir HaMa'alot, that could be a rather annoying part of any other Orphaned Land album, makes this one only better. Some of the songs that best demonstrate all this are Find Yourself, Discover God, Flawless Belief and Of Temptation Born. Go Orphaned Land! If you liked Mabool, then you should most definitely get a hold of this album. It might be a little harder to get used to than Mabool was, as it's not as catchy, but overall I consider it a better effort than Mabool ever will be. SepherZ ..::TRACK-LIST::.. CD 2 - El Norra Alila (1996): 1. Find Your Self, Discover God 6:15 2. Like Fire To Water 4:46 3. he Truth Within 4:34 4. The Path Ahead 4:16 5. A Neverending Way 1:59 6. Takasim 1:19 7. Thee By The Father I Pray 3:11 8. Flawless Belief 6:47 9. Joy 0:42 10. Whisper My Name When You Dream 4:35 11. Shir Hama'alot 5:02 12. El Meod Na'ala 2:22 13. Of Temptation Born 4:42 14. The Evil Urge 6:06 15. Shir Hashirim 2:00 ..::OBSADA::.. Kobi Farhi - Vocals (lead) Yossi Sasi - Guitars (lead), Guitars (acoustic), Vocals (backing) Matti Svatizky - Guitars (rhythm), Guitars (acoustic) Uri Zelcha - Bass Sami Bachar - Drums, Flute Guest/Session: Itzick Levi - Keyboards Hadas Sasi - Vocals Amira Salah - Vocals Abraham Salman - Qanun Avi Agababa - Zil, Bendir, Tar, Dumbek, Darbuka, Tambourine Sivan Zelikoff - Violin Yariv Malka - Shofar, Samples Felix Mizrahi - Violin Avi Sharon - Oud, Vocals (backing) David Sasi - Vocals (track 11), Vocals (backing) https://www.youtube.com/watch?v=whZ3_jU65Mc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-23 17:04:33
Rozmiar: 404.98 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Lata dziewięćdziesiąte to rozkwit death metalu. Nie ulega wątpliwości, że w tym okresie swoje najlepsze płyty nagrywały takie zespoły jak Morbid Angel, Deicide czy na przykład Canibal Corpse. Ciężko jednoznacznie stwierdzić, kto wówczas wiódł prym. Jedno jest pewne, płyty z death metalowych kręgów wywoływały u każdego dreszcze i gęsią skórę na plecach. Każda epoka ma swoich herosów. Ci najnowsi również nie należą do ułomków. Gojira to jedna z głównych sił napędowych metalu XXI wieku. Trudno jest nie docenić klasy zespołu braci Duplantier. Cztery płyty studyjne, rosnące w siłę audytorium słuchaczy, musi i budzi podziw. Kariera tego zespołu rozwija się wręcz w oszałamiającym tempie, choć nie zawsze było tak kolorowo. Początki jak to przeważnie bywa w przypadku zespołów z kręgu death metalu, nie należały do najłatwiejszych. Najpierw grupa została zmuszona do znalezienia sobie nowej nazwy dla zespołu. Jakiś czas później doszła do tego konieczność rozejrzenia się za fonograficznym zapleczem, z którym udałoby się w końcu wydać płytę studyjną. Cztery płyty demo i dość pokaźna publika na koncertach do czegoś w końcu zobowiązują. Debiut zespołu, w postaci krążka - "Terra Incognita", okazał się sporym sukcesem, a fani rocka przyjęli propozycję formacji z niekłamanym entuzjazmem. Na drugiej płycie, grupa postanowiła więc rozwinąć pomysły z debiutu. Uczyniła to w sposób, co by nie napisać - bardziej przystępny. Nie da się też ukryć, że "The Link" to płyta staranniej dopracowana. Nie ma tu miejsca na przesadny brud, brzmienie jest niezwykle czytelne, a proporcje instrumentalne bardzo starannie dobrane. Bez obaw sama muzyka zachowała przy tym odpowiedni ładunek energii i mocy. Wystarczy posłuchać pierwszego z brzegu utworu, aby wyzbyć się wszelkich wątpliwości. Startujemy od tytułowego utworu, w którym to epicentrum muzycznych doznań sytuuje się gdzieś na linii sekcji rytmicznej. Takich umiejętności, jakimi dysponuje perkusista kapeli można tylko pozazdrościć. Nie można ich nabyć. Tu najważniejsza jest fantazja niniejszego osobnika. A tej nie brakuje chyba żadnemu z członków tej znakomitej formacji. Wolne fragmenty przeplatają się tu z bardzo dynamicznymi, zachowany jest przez to odpowiedni kontrast i proporcja. Kolejny utwór, trwający blisko sześć minut "Death Of Me" poraża swoją nadzwyczajną motoryką. Nie inaczej jest z arcy silnie zrytmizowanym "Remembrance" w którym to perkusista po raz kolejny potwierdza, że nie obce mu są łamańce techniczne najwyższej klasy. Drugi z braci Duplantier - Joe odpowiedzialny za śpiew i gitarowe tkactwo, również nie próżnuje. W końcu, tak posępnych riffów ("Indians", "Embrace The World") nie zdołałby wydziergać zwykł muzyczny laik. Pytacie co dalej? Jedyny w swoim rodzaju, opatrzony ciężkim niczym czołg riffem, utwór "Invard Movement". Obfitość rytmów, motywów, klimatów to jest to czego od Francuzów oczekujemy. Duża różnorodność i intensywność charakteryzuje również kolejną zwariowaną kompozycję "Wisdom Comes", która jeszcze bardziej nakręca płytę. Sama zaś końcówka w postaci utworu "Dawn" nie pozostawia nam żadnych wątpliwości i w doskonały sposób podsumowuje złożoność krążka. Mało kto zdaje chyba sobie sprawę, że zespół Gojira to metalowcy z duchową misją. "The Link" to nie tylko ekstremalna ściana dźwięku, ale także płyta z ciekawym przesłaniem. Francuzi od samego początku, stają w obronie matki natury i za sprawą swoich tekstów naświetlają takie problemy jak szkodliwość benzyny na środowisko, czy też niezwykle szkodliwe zjawisko dziury ozonowej. Płyta "The Link" to nie tylko dom uciech dla osób lubujących się w dźwiękach perkusji. Jest tutaj wszystko, to co w death metalu najlepszego. Francuzi w idealny sposób wyznaczyli środek ciężkości między brutalnością i ciężarem a ostrym wykopem i arcyciekawymi melodiami. Gojira to jeden z niewielu zespołów, które potrafią połączyć technikę z surowizną, wyrafinowanie z wściekłością i finezję z potworną siłą. Najlepszy krążek grupy - co do tego nie ma żadnych wątpliwości. "The Link" posiada duszę i nie waży ona 21 gram. To cholernie ciężki kawał metalu i warto jest się z nim zmierzyć. Ignor ..::TRACK-LIST::.. 1. The Link 5:00 2. Death Of Me 5:46 3. Connected 1:20 4. Remembrance 4:36 5. Torii 1:42 6. Indians 3:58 7. Embrace The World 4:40 8. Inward Movement 5:52 9. Over The Flows 3:05 10. Wisdom Comes 2:27 11. Dawn 8:36 Track number 10, "Wisdom Comes", is misprinted as only "Wisdom" on the back. It is, however, correct on the booklet. ..::OBSADA::.. Vocals - Joseph Duplantier Guitar - Christian Andreu, Joseph Duplantier Bass - Jean-Michel Labadie Drums - Mario Duplantier https://www.youtube.com/watch?v=-7OigHq4AY4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-21 11:15:51
Rozmiar: 111.14 MB
Peerów: 1
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Lata dziewięćdziesiąte to rozkwit death metalu. Nie ulega wątpliwości, że w tym okresie swoje najlepsze płyty nagrywały takie zespoły jak Morbid Angel, Deicide czy na przykład Canibal Corpse. Ciężko jednoznacznie stwierdzić, kto wówczas wiódł prym. Jedno jest pewne, płyty z death metalowych kręgów wywoływały u każdego dreszcze i gęsią skórę na plecach. Każda epoka ma swoich herosów. Ci najnowsi również nie należą do ułomków. Gojira to jedna z głównych sił napędowych metalu XXI wieku. Trudno jest nie docenić klasy zespołu braci Duplantier. Cztery płyty studyjne, rosnące w siłę audytorium słuchaczy, musi i budzi podziw. Kariera tego zespołu rozwija się wręcz w oszałamiającym tempie, choć nie zawsze było tak kolorowo. Początki jak to przeważnie bywa w przypadku zespołów z kręgu death metalu, nie należały do najłatwiejszych. Najpierw grupa została zmuszona do znalezienia sobie nowej nazwy dla zespołu. Jakiś czas później doszła do tego konieczność rozejrzenia się za fonograficznym zapleczem, z którym udałoby się w końcu wydać płytę studyjną. Cztery płyty demo i dość pokaźna publika na koncertach do czegoś w końcu zobowiązują. Debiut zespołu, w postaci krążka - "Terra Incognita", okazał się sporym sukcesem, a fani rocka przyjęli propozycję formacji z niekłamanym entuzjazmem. Na drugiej płycie, grupa postanowiła więc rozwinąć pomysły z debiutu. Uczyniła to w sposób, co by nie napisać - bardziej przystępny. Nie da się też ukryć, że "The Link" to płyta staranniej dopracowana. Nie ma tu miejsca na przesadny brud, brzmienie jest niezwykle czytelne, a proporcje instrumentalne bardzo starannie dobrane. Bez obaw sama muzyka zachowała przy tym odpowiedni ładunek energii i mocy. Wystarczy posłuchać pierwszego z brzegu utworu, aby wyzbyć się wszelkich wątpliwości. Startujemy od tytułowego utworu, w którym to epicentrum muzycznych doznań sytuuje się gdzieś na linii sekcji rytmicznej. Takich umiejętności, jakimi dysponuje perkusista kapeli można tylko pozazdrościć. Nie można ich nabyć. Tu najważniejsza jest fantazja niniejszego osobnika. A tej nie brakuje chyba żadnemu z członków tej znakomitej formacji. Wolne fragmenty przeplatają się tu z bardzo dynamicznymi, zachowany jest przez to odpowiedni kontrast i proporcja. Kolejny utwór, trwający blisko sześć minut "Death Of Me" poraża swoją nadzwyczajną motoryką. Nie inaczej jest z arcy silnie zrytmizowanym "Remembrance" w którym to perkusista po raz kolejny potwierdza, że nie obce mu są łamańce techniczne najwyższej klasy. Drugi z braci Duplantier - Joe odpowiedzialny za śpiew i gitarowe tkactwo, również nie próżnuje. W końcu, tak posępnych riffów ("Indians", "Embrace The World") nie zdołałby wydziergać zwykł muzyczny laik. Pytacie co dalej? Jedyny w swoim rodzaju, opatrzony ciężkim niczym czołg riffem, utwór "Invard Movement". Obfitość rytmów, motywów, klimatów to jest to czego od Francuzów oczekujemy. Duża różnorodność i intensywność charakteryzuje również kolejną zwariowaną kompozycję "Wisdom Comes", która jeszcze bardziej nakręca płytę. Sama zaś końcówka w postaci utworu "Dawn" nie pozostawia nam żadnych wątpliwości i w doskonały sposób podsumowuje złożoność krążka. Mało kto zdaje chyba sobie sprawę, że zespół Gojira to metalowcy z duchową misją. "The Link" to nie tylko ekstremalna ściana dźwięku, ale także płyta z ciekawym przesłaniem. Francuzi od samego początku, stają w obronie matki natury i za sprawą swoich tekstów naświetlają takie problemy jak szkodliwość benzyny na środowisko, czy też niezwykle szkodliwe zjawisko dziury ozonowej. Płyta "The Link" to nie tylko dom uciech dla osób lubujących się w dźwiękach perkusji. Jest tutaj wszystko, to co w death metalu najlepszego. Francuzi w idealny sposób wyznaczyli środek ciężkości między brutalnością i ciężarem a ostrym wykopem i arcyciekawymi melodiami. Gojira to jeden z niewielu zespołów, które potrafią połączyć technikę z surowizną, wyrafinowanie z wściekłością i finezję z potworną siłą. Najlepszy krążek grupy - co do tego nie ma żadnych wątpliwości. "The Link" posiada duszę i nie waży ona 21 gram. To cholernie ciężki kawał metalu i warto jest się z nim zmierzyć. Ignor ..::TRACK-LIST::.. 1. The Link 5:00 2. Death Of Me 5:46 3. Connected 1:20 4. Remembrance 4:36 5. Torii 1:42 6. Indians 3:58 7. Embrace The World 4:40 8. Inward Movement 5:52 9. Over The Flows 3:05 10. Wisdom Comes 2:27 11. Dawn 8:36 Track number 10, "Wisdom Comes", is misprinted as only "Wisdom" on the back. It is, however, correct on the booklet. ..::OBSADA::.. Vocals - Joseph Duplantier Guitar - Christian Andreu, Joseph Duplantier Bass - Jean-Michel Labadie Drums - Mario Duplantier https://www.youtube.com/watch?v=-7OigHq4AY4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-21 11:12:37
Rozmiar: 341.48 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Czy możliwe jest nagranie płyty metalowej, na której w ogóle nie byłoby powielania sztampowych klisz oraz ocierania się o kicz i infantylność? Albumu zdradzającego inspirację ambitniejszymi formami rocka, ale bez nadmiernego rozciągania utworów i przeładowywania ich licznymi riffami, które nie zawsze kleją się w całość? Pokazującego ponadprzeciętne umiejętności instrumentalistów, a nie jedynie pseudo-wirtuozerię sprowadzającą się do grania szybkich, lecz pozbawionych finezji solówek? Bez piszczących lub growlujących wokalistów? Oczywiście, jest to możliwe. Nie brakuje wydawnictw, które spełniają jedno lub kilka z tych kryteriów. Trafić jednak na taki, który spełniałby je wszystkie, jest niezwykle trudno. A mnie się to właśnie zdarzyło z najnowszym albumem tria Dysrhythmia, "Coffin of Conviction". Amerykański zespół istnieje już ćwierć wieku, a najnowsza płyta jest jego dziesiątą. Muzycznie niewiele przez ten czas się zmieniło - trio od początku łączy metalowy ciężar z precyzją i złożonością math rocka. Skład też jest stabilny, od początku współtworzą go gitarzysta Kevin Hufnahel oraz perkusista Jeff Eber, a od dwudziestu lat gra z nimi basista i sporadycznie drugi gitarzysta Colin Marston. Dzięki temu grupa jest świetnie zgrana, a to ogromnie ważne w tego typu muzyce, gdzie nie mniej od indywidualnych umiejętności liczy się wzajemna interakcja, bo każdy instrument pełni tak samo istotną rolę. A w graniu o takim poziomie skomplikowania jeszcze trudniej o dobrą interakcję. Dysrhythmii ten problem nie dotyczy, bo trio miało sporo czasu, by dopracować zespołową współpracę. "Coffin for Conviction" to album bardzo krótki - siedem utworów o łącznej długości dokładnie pół godziny - ale też niezwykle intensywny i odpowiednio zwarty, bez zbyt daleko idących prób urozmaicenia całości. Otwiera całość potężny utwór tytułowy, powalający metalowym ciężarem riffów, ale także błyskotliwą, złożoną perkusją oraz łagodniejszymi wstawkami czystej gitary i syntezatora. Słychać tu pewne echa twórczości Cynic czy późnego Death - obaj gitarzyści na co dzień grają w nieco bardziej typowych kapelach metalowych - choć wydaje się to jeszcze mocniej skomplikowane, a ponadto twórczość Dysrhythmii jest całkowicie instrumentalna. Podobne rejony trio eksploruje choćby jeszcze w "Headspace Extraction" czy "The Luxury of Disbelief", gdzie do powyższych elementów dochodzą jeszcze masywne partie basu. Trochę bardziej przystępne, niemalże chwytliwe granie przeważa w "All Faults". A w "No Breath After Beauty" oraz "Light from the Zenith" muzycy całkiem rezygnują z przesterów i wychodzi wtedy właściwie czysty math rock, przywołujący nawet pewne skojarzenia z ejtisowym King Crimson. "Coffin for Conviction" to rzadki przykład albumu metalowego, który podoba mi się nie pomimo pewnych elementów, za którymi raczej nie przepadam, a dlatego, że ich tu praktycznie nie ma. Oczywiście można polemizować, czy to jeszcze w ogóle jest metal, czy po prostu cięższa odmiana math lub prog rocka. Momentami Dysrhythmia mocno wykracza poza metal, ale wciąż ma z nim wiele wspólnego - posłuchajcie tylko tych riffów, solówek i pracy perkusji w "Subliminal Order", a przecież takich patentów nie brakuje też w większości pozostałych kawałków. Paweł Pałasz ..::TRACK-LIST::.. 1. Coffin of Conviction 04:55 2. Headspace Extraction 03:30 3. All Faults 04:37 4. No Breath After Beauty 04:26 5. Subliminal Order 04:34 6. The Luxury of Disbelief 04:10 7. Light from the Zenith 04:07 ..::OBSADA::.. Kevin Hufnagel - guitar Colin Marston - bass (tracks 2, 3, 6, 7), guitar (tracks 1, 4, 5) Jeff Eber - drums https://www.youtube.com/watch?v=YnopnATU6Hw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-10 11:37:53
Rozmiar: 342.50 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
UWAGA!!! OSOBY, KTÓRE POBRAŁY WERSJĘ [WMA] PROSZĘ POBRAĆ TEN CD2 I WYMIENIĆ SOBIE WE WSTAWCE. W WERSJI PIERWSZEJ JEST ŹLE ZGRANY UTWÓR NR 1.
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-30 11:46:25
Rozmiar: 500.63 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Po raz kolejny 'SZTUKA" na najwyższym poziomie! ...a pojawienie się Brittney Slayes (4 oktawy...), 'kurwuniu' wieczny orgazm! An Ayreon live event is not just any concert. It’s a monumental occasion where the highest-calibre musicians and an enormous production come together to forge a bombastic spectacle. The rarity of these shows only adds to their uniqueness. In September 2023, Arjen Lucassen's 01011001 - Live Beneath the Waves sold out five performances at Poppodium 013 in Tilburg, The Netherlands. This live production, based on the critically acclaimed 2008 concept album 01011001, was performed in its entirety, followed by a number of encore songs. The stage came alive with an imposing backdrop, LED screens showcasing fantastic visuals, lasers, pyrotechnics, special effects, and a unique live surround sound experience – a setup that would be at home on Broadway or London's West End. Ayreon mastermind Arjen Lucassen, alongside keyboardist Joost van den Broek, assembled a remarkable lineup, featuring many original cast members from the 01011001 album and various special guests such as Simone Simons (Epica), Damian Wilson (Threshold), Anneke van Giersbergen, Jonas Renkse (Katatonia), Tom Englund (Evergrey), Daniel Gildenlow (Pain of Salvation), Marcela Bovio (MaYan), Brittney Slayes (Unleash the Archers), Hansi Kürsch (Blind Guardian), John Jaycee Cuijpers (Praying Mantis), Maggy Luyten (Beautiful Sin), Michael Mills (Toehider) and Wudstik, among other incredible musicians. The band featured top instrumentalists from the genre - Ed Warby (Drums), Johan van Stratum (Bass), Timo Somers (Guitar), Marcel Coenen (Guitar), Joost Van Den Broek (Keyboards) and more. The enigmatic Lucassen himself made an appearance, marking this as the largest cast in Ayreon's live show history, which is no mean feat. 01011001 -Live Beneath the Waves vividly brings to life the water planet Y, immersing audiences in this technological underwater world. https://www.arjenlucassen.com/content/01011001-live-announcement/ ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. March Of The Machines 2. Age Of Shadows 3. Comatose 4. Liquid Eternity 5. Connect The Dots 6. Beneath The Waves 7. Newborn Race 8. Ride The Comet 9. Web Of Lies 10. The Fifth Extinction CD 2: 1. Waking Dreams 2. The Truth Is In Here 3. Unnatural Selection 4. River Of Time 5. E = MC2 6. The Sixth Extinction 7. Peech 8. This Human Equation 9. Fate Of Man 10. The Day That The World Breaks Down ..::OBSADA::.. Vocalists: Tom S. Englund (Evergrey) Daniel Gildenlöw (Pain of Salvation) Hansi Kürsch (Blind Guardian) Jonas Renkse (Katatonia) Anneke van Giersbergen (The Gentle Storm, VUUR, ex-The Gathering) Maggy Luyten (Beautiful Sin) Simone Simons (Epica) Phideaux Xavier Arjen Lucassen Liselotte Hegt Marjan Welman Wudstik Guest vocalists: Michael Mills (Toehider) Damian Wilson (Headspace, ex-Threshold) Brittney Slayes (Unleash the Archers) John Jaycee Cuijpers (Praying Mantis) Backing vocals: Marcela Bovio (Stream of Passion, Mayan) Irene Jansen Jan Willem Ketelaers Instrumentalists: Joost van den Broek - keyboards Ed Warby - drums Johan van Stratum - bass Timo Somers - electric and acoustic guitar Marcel Coenen - guitar Ben Mathot - violin Jeroen Goossens - flute Jurriaan Westerveld - cello https://www.youtube.com/watch?v=HAJ0zTMLClQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-30 08:58:42
Rozmiar: 320.86 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Po raz kolejny 'SZTUKA" na najwyższym poziomie! ...a pojawienie się Brittney Slayes (4 oktawy...), 'kurwuniu' wieczny orgazm! An Ayreon live event is not just any concert. It’s a monumental occasion where the highest-calibre musicians and an enormous production come together to forge a bombastic spectacle. The rarity of these shows only adds to their uniqueness. In September 2023, Arjen Lucassen's 01011001 - Live Beneath the Waves sold out five performances at Poppodium 013 in Tilburg, The Netherlands. This live production, based on the critically acclaimed 2008 concept album 01011001, was performed in its entirety, followed by a number of encore songs. The stage came alive with an imposing backdrop, LED screens showcasing fantastic visuals, lasers, pyrotechnics, special effects, and a unique live surround sound experience – a setup that would be at home on Broadway or London's West End. Ayreon mastermind Arjen Lucassen, alongside keyboardist Joost van den Broek, assembled a remarkable lineup, featuring many original cast members from the 01011001 album and various special guests such as Simone Simons (Epica), Damian Wilson (Threshold), Anneke van Giersbergen, Jonas Renkse (Katatonia), Tom Englund (Evergrey), Daniel Gildenlow (Pain of Salvation), Marcela Bovio (MaYan), Brittney Slayes (Unleash the Archers), Hansi Kürsch (Blind Guardian), John Jaycee Cuijpers (Praying Mantis), Maggy Luyten (Beautiful Sin), Michael Mills (Toehider) and Wudstik, among other incredible musicians. The band featured top instrumentalists from the genre - Ed Warby (Drums), Johan van Stratum (Bass), Timo Somers (Guitar), Marcel Coenen (Guitar), Joost Van Den Broek (Keyboards) and more. The enigmatic Lucassen himself made an appearance, marking this as the largest cast in Ayreon's live show history, which is no mean feat. 01011001 -Live Beneath the Waves vividly brings to life the water planet Y, immersing audiences in this technological underwater world. https://www.arjenlucassen.com/content/01011001-live-announcement/ ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. March Of The Machines 2. Age Of Shadows 3. Comatose 4. Liquid Eternity 5. Connect The Dots 6. Beneath The Waves 7. Newborn Race 8. Ride The Comet 9. Web Of Lies 10. The Fifth Extinction CD 2: 1. Waking Dreams 2. The Truth Is In Here 3. Unnatural Selection 4. River Of Time 5. E = MC2 6. The Sixth Extinction 7. Peech 8. This Human Equation 9. Fate Of Man 10. The Day That The World Breaks Down ..::OBSADA::.. Vocalists: Tom S. Englund (Evergrey) Daniel Gildenlöw (Pain of Salvation) Hansi Kürsch (Blind Guardian) Jonas Renkse (Katatonia) Anneke van Giersbergen (The Gentle Storm, VUUR, ex-The Gathering) Maggy Luyten (Beautiful Sin) Simone Simons (Epica) Phideaux Xavier Arjen Lucassen Liselotte Hegt Marjan Welman Wudstik Guest vocalists: Michael Mills (Toehider) Damian Wilson (Headspace, ex-Threshold) Brittney Slayes (Unleash the Archers) John Jaycee Cuijpers (Praying Mantis) Backing vocals: Marcela Bovio (Stream of Passion, Mayan) Irene Jansen Jan Willem Ketelaers Instrumentalists: Joost van den Broek - keyboards Ed Warby - drums Johan van Stratum - bass Timo Somers - electric and acoustic guitar Marcel Coenen - guitar Ben Mathot - violin Jeroen Goossens - flute Jurriaan Westerveld - cello https://www.youtube.com/watch?v=HAJ0zTMLClQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-30 08:54:47
Rozmiar: 947.15 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Po kilku przesłuchaniach jestem pewien, iż ci, którzy poświęcą albumowi więcej czasu zostaną nagrodzeni jednym z najbardziej wyjątkowych wydawnictw roku. FA ..::OPIS::.. The Chinese progressive metal band OU (pronunciation: “O”) is set to unleash their mesmerizing sound in their upcoming sophomore album, II: Frailty. II: Frailty delves into the ephemeral nature of life, capturing moments as fleeting as a withered leaf born from the river of time. Produced and mixed by Devin Townsend, who is also featured in their hypnotic song “Purge”, OU's II: Frailty promises to be a sonic masterpiece that prepares you for a transformative experience as OU navigates the depths of progressive metal, offering a unique perspective on the fragility and beauty of our existence. ..::TRACK-LIST::.. 1. Frailty 05:08 2. Purge (feat. Devin Townsend) 05:02 3. Ocean 05:19 4. Redemption 03:46 5. Capture and Elongate (Serenity) 04:46 6. Spirit Broken 05:27 7. yyds 05:06 8. Reborn 03:07 9. Recall 05:10 ..::OBSADA::.. Lynn Wu - Vocals Jing Zhang - Guitar Chris Cui - Bass Anthony Vanacore - Drums Devin Townsend - vocals (2) https://www.youtube.com/watch?v=Y25jmEVCwOQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-23 11:00:10
Rozmiar: 99.13 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
Po kilku przesłuchaniach jestem pewien, iż ci, którzy poświęcą albumowi więcej czasu zostaną nagrodzeni jednym z najbardziej wyjątkowych wydawnictw roku. FA ..::OPIS::.. The Chinese progressive metal band OU (pronunciation: “O”) is set to unleash their mesmerizing sound in their upcoming sophomore album, II: Frailty. II: Frailty delves into the ephemeral nature of life, capturing moments as fleeting as a withered leaf born from the river of time. Produced and mixed by Devin Townsend, who is also featured in their hypnotic song “Purge”, OU's II: Frailty promises to be a sonic masterpiece that prepares you for a transformative experience as OU navigates the depths of progressive metal, offering a unique perspective on the fragility and beauty of our existence. ..::TRACK-LIST::.. 1. Frailty 05:08 2. Purge (feat. Devin Townsend) 05:02 3. Ocean 05:19 4. Redemption 03:46 5. Capture and Elongate (Serenity) 04:46 6. Spirit Broken 05:27 7. yyds 05:06 8. Reborn 03:07 9. Recall 05:10 ..::OBSADA::.. Lynn Wu - Vocals Jing Zhang - Guitar Chris Cui - Bass Anthony Vanacore - Drums Devin Townsend - vocals (2) https://www.youtube.com/watch?v=Y25jmEVCwOQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-23 10:56:37
Rozmiar: 288.17 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. I’d heard the name Hollow thrown around here and there in an almost hushed manner. I just knew this would be another cult thing I’d just eat up and I was right. Hollow is a band that sounds like your Tad Morose and Morgana Lefay, coutnrymen of theirs, though Hollow was actually around before Tad Morose adopted that sound anyway. So it’s just something in the water over there, I guess, that keeps them churning out this heavy, rhythmic, epic melodic metal. Architect of the Mind is just a pulverizing listen full of chunky, badass riffs that don’t try too hard to sound retro or anything – it just rocks out with a big, fat guitar tone and a lot of propulsive, kinetic melody. It’s not too proggy or dense, but there is a cleverness to the arrangements, a snappiness and cohesion that really satisfies on repeat listens. It’s just the economical, no-bullshit way the songs are written, and how, even though there’s not a lot of variety on here, the songs end up distinguishing themselves and weaving into a whole that is enjoyable as fuck. The vocals are probably the main sticking point. He’s got this high, Buddy Lackey-style whine that sometimes evokes a better Ozzy Osbourne. I think he’s got a lot of charisma and a great feel for hooky choruses, though he is a bit one note, really only having the ‘sing high and forceful’ approach for all of these songs. He’s good enough for it not to affect my enjoyment, though a singer with more dynamics might make this even better than it already is. But I understand this guy is the main driver of the band, so eh, I can’t fault him for wanting to do it his own way. And the DIY ethos makes this cooler, anyway. The first few tracks are the most accessible, and “Cogito” is especially a first-rate fucking song, with one of the best choruses you’ll hear and a monster, groovy riff-set. “Rain” is excellent, too, a more sensitive song that lets the album breathe a bit. Later songs like “Deified” and “Shutdown” are denser and need some more time to sink in. The whole thing seems like it’s influenced by 80s greats like Queensryche and Crimson Glory. It doesn’t sound like them, but you can hear a similar exquisite sense of melody and care in how the songs are arranged, so it’s more in the songwriting ethos and spirit, which are more important to the overall substance of the work. Architect of the Mind is a badass album of smart, no-nonsense power metal, so get this instead of whatever dreck Sabaton put out and get some class in your listening roster. These guys have a new one out this year, too, so that'll be fun to look out for. Empyreal ..::TRACK-LIST::.. 1. Transcending Sorrow 4:28 2. Cognito 3:16 3. Rain 4:45 4. Shadow God 4:38 5. Secluded Dreams 4:28 6. Walls Of Confusion 4:28 7. Binary Creed 5:07 8. Deified 4:42 9. Alone In Darkness 4:16 10. Shutdown 3:41 11. Father 4:23 ..::OBSADA::.. Andreas Stoltz - Guitars, Vocals Thomas Nilsson - Bass Urban Vikström - Drums Marcus Bigren - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=ml8GEF5DdsM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:15:21
Rozmiar: 113.46 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. I’d heard the name Hollow thrown around here and there in an almost hushed manner. I just knew this would be another cult thing I’d just eat up and I was right. Hollow is a band that sounds like your Tad Morose and Morgana Lefay, coutnrymen of theirs, though Hollow was actually around before Tad Morose adopted that sound anyway. So it’s just something in the water over there, I guess, that keeps them churning out this heavy, rhythmic, epic melodic metal. Architect of the Mind is just a pulverizing listen full of chunky, badass riffs that don’t try too hard to sound retro or anything – it just rocks out with a big, fat guitar tone and a lot of propulsive, kinetic melody. It’s not too proggy or dense, but there is a cleverness to the arrangements, a snappiness and cohesion that really satisfies on repeat listens. It’s just the economical, no-bullshit way the songs are written, and how, even though there’s not a lot of variety on here, the songs end up distinguishing themselves and weaving into a whole that is enjoyable as fuck. The vocals are probably the main sticking point. He’s got this high, Buddy Lackey-style whine that sometimes evokes a better Ozzy Osbourne. I think he’s got a lot of charisma and a great feel for hooky choruses, though he is a bit one note, really only having the ‘sing high and forceful’ approach for all of these songs. He’s good enough for it not to affect my enjoyment, though a singer with more dynamics might make this even better than it already is. But I understand this guy is the main driver of the band, so eh, I can’t fault him for wanting to do it his own way. And the DIY ethos makes this cooler, anyway. The first few tracks are the most accessible, and “Cogito” is especially a first-rate fucking song, with one of the best choruses you’ll hear and a monster, groovy riff-set. “Rain” is excellent, too, a more sensitive song that lets the album breathe a bit. Later songs like “Deified” and “Shutdown” are denser and need some more time to sink in. The whole thing seems like it’s influenced by 80s greats like Queensryche and Crimson Glory. It doesn’t sound like them, but you can hear a similar exquisite sense of melody and care in how the songs are arranged, so it’s more in the songwriting ethos and spirit, which are more important to the overall substance of the work. Architect of the Mind is a badass album of smart, no-nonsense power metal, so get this instead of whatever dreck Sabaton put out and get some class in your listening roster. These guys have a new one out this year, too, so that'll be fun to look out for. Empyreal ..::TRACK-LIST::.. 1. Transcending Sorrow 4:28 2. Cognito 3:16 3. Rain 4:45 4. Shadow God 4:38 5. Secluded Dreams 4:28 6. Walls Of Confusion 4:28 7. Binary Creed 5:07 8. Deified 4:42 9. Alone In Darkness 4:16 10. Shutdown 3:41 11. Father 4:23 ..::OBSADA::.. Andreas Stoltz - Guitars, Vocals Thomas Nilsson - Bass Urban Vikström - Drums Marcus Bigren - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=ml8GEF5DdsM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 9
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-06-14 20:13:50
Rozmiar: 397.05 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Kiedy w 1995 roku nabyłem album „Symbolic”, zespołu Death, zaraz po pierwszym odsłuchaniu go zacząłem mocno zastanawiać się jaki będzie następny stopień muzycznej ewolucji Chucka Schuldinera. Styl gry jego zespołu uległ na przestrzeni lat poważnym przemianom. Chuck zapraszał do współpracy w tworzeniu kolejnych albumów coraz to wartościowszych muzyków. Tacy artyści jak James Murphy, Paul Masvidal, Sean Reinert, Steve DiGiorgio czy Andy La Roque zapisali się złotymi zgłoskami w historii ciężkiego rocka. Sama muzyka Death z roku na rok stawała się mniej death metalowa. Z albumu na album Chuck przemycał do swoich kompozycji coraz więcej motywów wskazujących na skłonności do romansów z klasycznym heavy i rockiem progresywnym. Pomyślałem – „Ciekawe, kiedy Chuck pozwoli komuś zaśpiewać to, czego sam nie byłby w stanie zrealizować wokalnie? Ciekawe jak zabrzmiałby Symbolic gdyby zaśpiewał na nim wokalista typowo heavymetalowy?” Cztery lata później, w 1999 roku świat obiegła wiadomość o wydaniu płyty nowego zespołu Chucka Schuldinera, nazwanego Control Denied. Wiedziony nadzieją na rewelacyjne doznania muzyczne obskoczyłem parokrotnie kilka częstochowskich sklepów z płytami i po którymś z kolei podejściu, ku mojej radości zakupiłem w ASSie z niecierpliwością oczekiwany „The Fragile Art Of Existence” . Album zawiera osiem wspaniałych, dojrzałych kompozycji . Powalające brzmienie(Jim Morris przeszedł samego siebie przy nagrywaniu, mixach i masteringu), fantastyczne aranżacje i wyśmienita dyspozycja wokalno – instrumentalna muzyków biorących udział w sesji nagraniowej stanowią o sile tego albumu. Niesamowite wrażenie przy pierwszym odsłuchaniu wywarł na mnie moment, kiedy to zabrzmiały pierwsze słowa odśpiewane przez Tima Aymara. Przez moment uległem nawet złudzeniu, iż w sesji nagraniowej tego albumu wziął udział Bruce Dickinson z Iron Maiden. Mocny głos Tima o szerokiej skali i ciekawej barwie, jest jakby uzupełnieniem tego, czego mogło brakować w muzyce Death wszystkim sceptykom, którzy doceniali talent kompozytorski Schuldinera, natomiast nienawidzili jego maniery wokalnej. Doskonale brzmiące gitary Chucka Schuldinera i Shannona Hamma wbijają w fotel przytłaczającymi riffami takimi jak ten z intra „Breaking The Broken” , przyprawiają o szybsze bicie serca galopadą refrenu z „Expect The Unexpected” lub rodzierają uszy flażoletami solówek w „When The Link Becomes Missing”. Bywa też na liryczno – refleksyjną nutę (tytułowy utwór w którym najwyraźniej słychać Schuldinerowe fascynacje rockiem progresywnym). Niesamowite wrażenie wywiera praca sekcji rytmicznej w składzie Steve DiGiorgio – bas i Richard Christy – perkusja. DiGiorgio po mistrzowsku i z wielkim smakiem wypełnia harmonię dodając przy tym swoje fantastyczne, „firmowe” figuracje. Jego solowe potraktowanie instrumentu w najmniejszym stopniu nie rozbija spójności kompozycji. Co klasa to klasa. Majtki z głów przed mistrzem !! . Richard Christy jest bębniarzem, który solidnie wywiązał się z powierzonego mu zadania sprawiając, iż płyta brzmi głęboko i potężnie . Ja osobiście wolałbym aby kompozycje Chucka Schuldinera kreował Sean Reinert . On z pewnością swoimi artykulacyjnymi smaczkami dodałby więcej pikanterii tej muzyce. Ale co kto woli. Różne są gusty, a ja absolutnie nie zamierzam wysuwać tezy, iż gra Richarda Christy obniża wartość artystyczną albumu. Sumując. Uważam album „The Fragile Art Of Existence” za dzieło genialne i godne oceny 10/10. Muzyka z tego krążka jest dla mnie kwintesencją czadu, a jednocześnie przykładem dobrego smaku. Doskonałość aranżacyjna, melodie na długo wbijające się w pamięć, głębia wyrazowa, wirtuozeria wykonawców.... Dość tego. 10 i basta !! Rock Area Control Denied często uważa się za kontynuację i ostatnie tchnienie Death. W założonym przez Chucka Schuldinera zespole, z wyjątkiem wokalisty Tima Aymara, wszyscy muzycy mają na koncie udział w przynajmniej jednej płycie Death, a jego progresywność przywodzi na myśl kierunek w jakim Mistrz podążał na swoim ostatnim albumie „The Sound Of Perseverance”. Do death metalu jednak tu daleko, więc i szyld został zmieniony. Uwieńczeniem nowego pomysłu na swoją twórczość była płyta „The Fragile Art Of Existence”. Jak się okazało jedyna i ostatnia dla Chucka w ogóle. „The Fragile Art Of Existence” to płyta heavy metalowa, lecz jest to heavy metal uduchowiony i z szerokimi horyzontami rozległej instrumentalności. Ma w sobie wiele z progresywnego rocka i jest studnią bez dna jeśli chodzi o mieszaninę stylów, gatunków i przeróżnych muzycznych wariacji. Bez wątpienia jej motywem przewodnim jest, rozbudowana i pełna zmienności, wirtuozeria, która determinuje przebieg wszystkich kawałków. I tu chciałbym zacząć od gitary basowej ponieważ, grający na niej Steve DiGiorgio, wznosi się na niebotyczne wręcz pułapy. Jego gra jest zupełnie uwolniona od sztywnych rytmicznych ram i zapełnia tło ogromną ilością wysuwających się solowych popisów. Co i rusz wtrąca się ze swoimi zagrywkami, wykorzystując każdy moment, żeby wyłonić się i zaklekotać grubym dźwiękiem pośród teatru działań głównych aktorów tego przedstawienia. A tych do aktywności nie trzeba nawoływać. Każdy utwór jest misternie utkaną konstrukcją, pełną zwrotów, zmienności i burzliwości kotłujących się motywów. Obowiązkowe solówki są tu tylko częścią programu, a każdy numer kondensuje w sobie całe pokłady ekspresywnego i pogmatwanego grania. Do tak skomplikowanej materii dostosowuje się wokalista, który ma wiele sposobów na dotrzymanie kroku. Od mrocznych i niskich rejestrów, przez szepty i deklamacje, do świetlistych śpiewów i power metalowych wyciągnięć. Jest tu wszystko co w danym momencie może być najbardziej efektownie i użyteczne. Potrafiono też uczynić z tego materiał nie tylko szlachetny, ale i o atrakcyjnej powierzchowności. Każdy numer ma swoje melodyjne i chwytliwe treści wokalne i każdy w pewnym momencie łechce i pozwala sobie jakąś dobrze znajomą kwestię zanucić. W ten sposób ciężko by tu było coś wyróżnić i to nie dlatego, że nie ma co wyróżnić, a dlatego, że wszystko na takie wyróżnienie zasługuje. Na upartego jednak na czele postawiłbym "Expect The Unexpected". Niestety początek nowej drogi okazał się jej końcem. Kto wie co by było dalej? Czy Control Denied zająłby miejsce Death, czy utrzymałby raczej status pobocznego projektu? Sadząc po ogólnym kierunku w jakim szła końcowa twórczość Chucka możliwe jest to pierwsze rozwiązanie. Tego jednak już się nie dowiemy. Chuck Schuldiner zmarł 13 grudnia 2001 roku, w wieku 34 lat, na rzadką chorobę płuc. Życie nie jest sprawiedliwe. Wujas Tak się zastanawiam, czy jest sens pisać o kapeli tak sławnej, że znają ją wszyscy metale od przedszkola do Opola. Przecież dosłownie każdy wie, że ta rozpoznawana na całym świecie formacja, była pomysłem niejakiego pana Chucka z dość znanej kapeli Death (choć nie tak znanej jak Mantas) z miejscowości Tampa na Florydzie. Jasnym jest także, że powszechnie kojarzony Control Denied, był w pewnym sensie rozwinięciem wspomnianej wyżej, toteż oczywistym jest, że skład stanowili w większości muzycy, którzy w różnym czasie byli zaangażowani w ów lokalny projekt, a byli (i nadal są), mimo wszystko, fenomenalnymi instrumentalistami, jak np. Steve DiGiorgio zajmujący się obsługą basu, a udzielający się wcześniej także w Funeral, niejaki Richard Christy — perkusista — znany także z Public Assassin, czy wioślarz Shannon Hamm grający niegdyś w Metalstorm. Nie jest oczywiście zaskoczeniem, a już na pewno nie dla prawdziwych znawców, obecność wokalisty Tima Aymara. Powszechnie bowiem wiadomo, że progresywne zapędy i dążenia słyszalne na ostatnich albumach Death, które zaowocowały powstaniem opisywanego dzisiaj albumu i które znalazły tutaj swój najlepszy wyraz, rozszerzono właśnie o jego powerowe zaśpiewy. Nie sądzę, by była potrzeba, jakoś dokładniej opisywać powstałą z tego połączenia pasjonującą fuzję nieskazitelnej techniki instrumentalnej (co, w końcu, nie może dziwić przy takim składzie) z zaangażowanymi i dojrzałymi wokalizami – to przecież oczywiste. Każdy przecież słyszał to na własne uszy i doskonale wie, jak zajebista jest to muzyka. Nie każdy jednak wie, że za tymi wszystkimi cudami stał przede wszystkim pan Chuck. Aż niewiarygodne się wydaje, że z pana Chucka był taki muzyczny i kompozytorski geniusz i wizjoner, a w dodatku, co dziwi nie mniej, doskonały instrumentalista. Choć, z drugiej strony, w Control Denied nie mógł się znaleźć byle kto. deaf When I first got a hold of this record, I didn't like it at all. I'm not a big progressive power metal fan, but over time it just made sense. With Chuck during his final years progressing so far with the the songwriting and lyrics, I was hoping for something closer to sounding like Death, but the thing is I expected the unexpected. The riffs and leads are so Chuck totally. You can feel the vibe from him, it's apparent. We have really slow-paced songs with bar chords galore, a little bit faster guitars on some songs, and the groove really kicks butt. Such atmosphere...awe-inspiring. This time around Chuck is no longer in the vocal department. Tim Aymar took over as Chuck's goal was to put out something totally progressive like Death was, just with a different voice. Tim really sings with vigor and diversity. There's some screaming, but all of the vocals represent the music precisely. There are a lot of atmospheric effects on this album that augment the whole of Control Denied's release here. The guitars always change around slow tempos and faster tempos, but are totally Chuck. There are acoustic pieces as well. The tempo changes are all over the place. It's a mild metal album with Chuck's solos dominating. Shannon Hamm puts out some good lead work as well, but you could totally tell what was Chuck's. The lyrics are mainly focused on humanity and society, perfect topics to fit the music. This album has the most progressive power metal that I've ever heard. Rhythm guitars that just dominate with such variety, but the whole album fits together. Some tempos are faster than others and are pretty much all over the place. It reminds me of old Opeth, just not as heavy. The tempos change much like them, though. I'd say that the strongest elements here would be the music, the vibe, the vocals, and production's sound and quality. Everything here just lets the metal flow. It's a total chill mood release, something to definitely check out if you're a progressive power metal fan. I haven't heard many bands that reflect this genre. It seems like it's pretty much extinct, but I could be wrong. Just to my knowledge, Chuck put together a perfect record with music that's so original and lyrics that fit so well with the music. If you like power metal in general, even the progressive type, then I think that you would enjoy this release. I'd say any metal fan could like this record. It's perfectly orchestrated and the music is filled with melodic riffs galore. The vocal department works here, not discounting Chuck's efforts with Death at all, though. He made the right choice in selecting Tim Aymar to fill in in this department. Everything just works here. No complaints and a perfect record to chill to and enjoy. Orbitball ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - The Fragile Art Of Existence: 1. Consumed 7:25 2. Breaking The Broken 5:41 3. Expect The Unexpected 7:17 4. What If...? 4:30 5. When The Link Becomes Missing 5:16 6. Believe 6:09 7. Cut Down 4:50 8. The Fragile Art Of Existence 9:38 CD 2: 1. Consumed (1999 Demo) 6:40 2. When The Link Becomes Missing (1999 Demo) 5:20 3. The Fragile Art Of Existence (1999 Demo) 9:30 4. Breaking The Broken (1999 Demo) 5:44 5. Breaking The Broken (1999 Demo W/ Chuck Schuldiner On Vocals) 5:45 6. Believe (1997 Demo) 6:16 7. What If...? (1997 Demo) 4:27 8. Cut Down (1997 Demo) 5:01 9. Tune Of Evil (Chuck Schuldiner Comedy Demo) 3:15 ..::OBSADA::.. Vocals - Tim Aymar Guitar - Chuck Schuldiner, Shannon Hamm Bass - Scott Clendenin (tracks: 2-6 to 2-8), Steve DiGiorgio Drums - Chris Williams (tracks: 2-6 to 2-8), Richard Christy https://www.youtube.com/watch?v=9pVPObIUh1U SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-05-26 10:01:30
Rozmiar: 238.30 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Kiedy w 1995 roku nabyłem album „Symbolic”, zespołu Death, zaraz po pierwszym odsłuchaniu go zacząłem mocno zastanawiać się jaki będzie następny stopień muzycznej ewolucji Chucka Schuldinera. Styl gry jego zespołu uległ na przestrzeni lat poważnym przemianom. Chuck zapraszał do współpracy w tworzeniu kolejnych albumów coraz to wartościowszych muzyków. Tacy artyści jak James Murphy, Paul Masvidal, Sean Reinert, Steve DiGiorgio czy Andy La Roque zapisali się złotymi zgłoskami w historii ciężkiego rocka. Sama muzyka Death z roku na rok stawała się mniej death metalowa. Z albumu na album Chuck przemycał do swoich kompozycji coraz więcej motywów wskazujących na skłonności do romansów z klasycznym heavy i rockiem progresywnym. Pomyślałem – „Ciekawe, kiedy Chuck pozwoli komuś zaśpiewać to, czego sam nie byłby w stanie zrealizować wokalnie? Ciekawe jak zabrzmiałby Symbolic gdyby zaśpiewał na nim wokalista typowo heavymetalowy?” Cztery lata później, w 1999 roku świat obiegła wiadomość o wydaniu płyty nowego zespołu Chucka Schuldinera, nazwanego Control Denied. Wiedziony nadzieją na rewelacyjne doznania muzyczne obskoczyłem parokrotnie kilka częstochowskich sklepów z płytami i po którymś z kolei podejściu, ku mojej radości zakupiłem w ASSie z niecierpliwością oczekiwany „The Fragile Art Of Existence” . Album zawiera osiem wspaniałych, dojrzałych kompozycji . Powalające brzmienie(Jim Morris przeszedł samego siebie przy nagrywaniu, mixach i masteringu), fantastyczne aranżacje i wyśmienita dyspozycja wokalno – instrumentalna muzyków biorących udział w sesji nagraniowej stanowią o sile tego albumu. Niesamowite wrażenie przy pierwszym odsłuchaniu wywarł na mnie moment, kiedy to zabrzmiały pierwsze słowa odśpiewane przez Tima Aymara. Przez moment uległem nawet złudzeniu, iż w sesji nagraniowej tego albumu wziął udział Bruce Dickinson z Iron Maiden. Mocny głos Tima o szerokiej skali i ciekawej barwie, jest jakby uzupełnieniem tego, czego mogło brakować w muzyce Death wszystkim sceptykom, którzy doceniali talent kompozytorski Schuldinera, natomiast nienawidzili jego maniery wokalnej. Doskonale brzmiące gitary Chucka Schuldinera i Shannona Hamma wbijają w fotel przytłaczającymi riffami takimi jak ten z intra „Breaking The Broken” , przyprawiają o szybsze bicie serca galopadą refrenu z „Expect The Unexpected” lub rodzierają uszy flażoletami solówek w „When The Link Becomes Missing”. Bywa też na liryczno – refleksyjną nutę (tytułowy utwór w którym najwyraźniej słychać Schuldinerowe fascynacje rockiem progresywnym). Niesamowite wrażenie wywiera praca sekcji rytmicznej w składzie Steve DiGiorgio – bas i Richard Christy – perkusja. DiGiorgio po mistrzowsku i z wielkim smakiem wypełnia harmonię dodając przy tym swoje fantastyczne, „firmowe” figuracje. Jego solowe potraktowanie instrumentu w najmniejszym stopniu nie rozbija spójności kompozycji. Co klasa to klasa. Majtki z głów przed mistrzem !! . Richard Christy jest bębniarzem, który solidnie wywiązał się z powierzonego mu zadania sprawiając, iż płyta brzmi głęboko i potężnie . Ja osobiście wolałbym aby kompozycje Chucka Schuldinera kreował Sean Reinert . On z pewnością swoimi artykulacyjnymi smaczkami dodałby więcej pikanterii tej muzyce. Ale co kto woli. Różne są gusty, a ja absolutnie nie zamierzam wysuwać tezy, iż gra Richarda Christy obniża wartość artystyczną albumu. Sumując. Uważam album „The Fragile Art Of Existence” za dzieło genialne i godne oceny 10/10. Muzyka z tego krążka jest dla mnie kwintesencją czadu, a jednocześnie przykładem dobrego smaku. Doskonałość aranżacyjna, melodie na długo wbijające się w pamięć, głębia wyrazowa, wirtuozeria wykonawców.... Dość tego. 10 i basta !! Rock Area Control Denied często uważa się za kontynuację i ostatnie tchnienie Death. W założonym przez Chucka Schuldinera zespole, z wyjątkiem wokalisty Tima Aymara, wszyscy muzycy mają na koncie udział w przynajmniej jednej płycie Death, a jego progresywność przywodzi na myśl kierunek w jakim Mistrz podążał na swoim ostatnim albumie „The Sound Of Perseverance”. Do death metalu jednak tu daleko, więc i szyld został zmieniony. Uwieńczeniem nowego pomysłu na swoją twórczość była płyta „The Fragile Art Of Existence”. Jak się okazało jedyna i ostatnia dla Chucka w ogóle. „The Fragile Art Of Existence” to płyta heavy metalowa, lecz jest to heavy metal uduchowiony i z szerokimi horyzontami rozległej instrumentalności. Ma w sobie wiele z progresywnego rocka i jest studnią bez dna jeśli chodzi o mieszaninę stylów, gatunków i przeróżnych muzycznych wariacji. Bez wątpienia jej motywem przewodnim jest, rozbudowana i pełna zmienności, wirtuozeria, która determinuje przebieg wszystkich kawałków. I tu chciałbym zacząć od gitary basowej ponieważ, grający na niej Steve DiGiorgio, wznosi się na niebotyczne wręcz pułapy. Jego gra jest zupełnie uwolniona od sztywnych rytmicznych ram i zapełnia tło ogromną ilością wysuwających się solowych popisów. Co i rusz wtrąca się ze swoimi zagrywkami, wykorzystując każdy moment, żeby wyłonić się i zaklekotać grubym dźwiękiem pośród teatru działań głównych aktorów tego przedstawienia. A tych do aktywności nie trzeba nawoływać. Każdy utwór jest misternie utkaną konstrukcją, pełną zwrotów, zmienności i burzliwości kotłujących się motywów. Obowiązkowe solówki są tu tylko częścią programu, a każdy numer kondensuje w sobie całe pokłady ekspresywnego i pogmatwanego grania. Do tak skomplikowanej materii dostosowuje się wokalista, który ma wiele sposobów na dotrzymanie kroku. Od mrocznych i niskich rejestrów, przez szepty i deklamacje, do świetlistych śpiewów i power metalowych wyciągnięć. Jest tu wszystko co w danym momencie może być najbardziej efektownie i użyteczne. Potrafiono też uczynić z tego materiał nie tylko szlachetny, ale i o atrakcyjnej powierzchowności. Każdy numer ma swoje melodyjne i chwytliwe treści wokalne i każdy w pewnym momencie łechce i pozwala sobie jakąś dobrze znajomą kwestię zanucić. W ten sposób ciężko by tu było coś wyróżnić i to nie dlatego, że nie ma co wyróżnić, a dlatego, że wszystko na takie wyróżnienie zasługuje. Na upartego jednak na czele postawiłbym "Expect The Unexpected". Niestety początek nowej drogi okazał się jej końcem. Kto wie co by było dalej? Czy Control Denied zająłby miejsce Death, czy utrzymałby raczej status pobocznego projektu? Sadząc po ogólnym kierunku w jakim szła końcowa twórczość Chucka możliwe jest to pierwsze rozwiązanie. Tego jednak już się nie dowiemy. Chuck Schuldiner zmarł 13 grudnia 2001 roku, w wieku 34 lat, na rzadką chorobę płuc. Życie nie jest sprawiedliwe. Wujas Tak się zastanawiam, czy jest sens pisać o kapeli tak sławnej, że znają ją wszyscy metale od przedszkola do Opola. Przecież dosłownie każdy wie, że ta rozpoznawana na całym świecie formacja, była pomysłem niejakiego pana Chucka z dość znanej kapeli Death (choć nie tak znanej jak Mantas) z miejscowości Tampa na Florydzie. Jasnym jest także, że powszechnie kojarzony Control Denied, był w pewnym sensie rozwinięciem wspomnianej wyżej, toteż oczywistym jest, że skład stanowili w większości muzycy, którzy w różnym czasie byli zaangażowani w ów lokalny projekt, a byli (i nadal są), mimo wszystko, fenomenalnymi instrumentalistami, jak np. Steve DiGiorgio zajmujący się obsługą basu, a udzielający się wcześniej także w Funeral, niejaki Richard Christy — perkusista — znany także z Public Assassin, czy wioślarz Shannon Hamm grający niegdyś w Metalstorm. Nie jest oczywiście zaskoczeniem, a już na pewno nie dla prawdziwych znawców, obecność wokalisty Tima Aymara. Powszechnie bowiem wiadomo, że progresywne zapędy i dążenia słyszalne na ostatnich albumach Death, które zaowocowały powstaniem opisywanego dzisiaj albumu i które znalazły tutaj swój najlepszy wyraz, rozszerzono właśnie o jego powerowe zaśpiewy. Nie sądzę, by była potrzeba, jakoś dokładniej opisywać powstałą z tego połączenia pasjonującą fuzję nieskazitelnej techniki instrumentalnej (co, w końcu, nie może dziwić przy takim składzie) z zaangażowanymi i dojrzałymi wokalizami – to przecież oczywiste. Każdy przecież słyszał to na własne uszy i doskonale wie, jak zajebista jest to muzyka. Nie każdy jednak wie, że za tymi wszystkimi cudami stał przede wszystkim pan Chuck. Aż niewiarygodne się wydaje, że z pana Chucka był taki muzyczny i kompozytorski geniusz i wizjoner, a w dodatku, co dziwi nie mniej, doskonały instrumentalista. Choć, z drugiej strony, w Control Denied nie mógł się znaleźć byle kto. deaf When I first got a hold of this record, I didn't like it at all. I'm not a big progressive power metal fan, but over time it just made sense. With Chuck during his final years progressing so far with the the songwriting and lyrics, I was hoping for something closer to sounding like Death, but the thing is I expected the unexpected. The riffs and leads are so Chuck totally. You can feel the vibe from him, it's apparent. We have really slow-paced songs with bar chords galore, a little bit faster guitars on some songs, and the groove really kicks butt. Such atmosphere...awe-inspiring. This time around Chuck is no longer in the vocal department. Tim Aymar took over as Chuck's goal was to put out something totally progressive like Death was, just with a different voice. Tim really sings with vigor and diversity. There's some screaming, but all of the vocals represent the music precisely. There are a lot of atmospheric effects on this album that augment the whole of Control Denied's release here. The guitars always change around slow tempos and faster tempos, but are totally Chuck. There are acoustic pieces as well. The tempo changes are all over the place. It's a mild metal album with Chuck's solos dominating. Shannon Hamm puts out some good lead work as well, but you could totally tell what was Chuck's. The lyrics are mainly focused on humanity and society, perfect topics to fit the music. This album has the most progressive power metal that I've ever heard. Rhythm guitars that just dominate with such variety, but the whole album fits together. Some tempos are faster than others and are pretty much all over the place. It reminds me of old Opeth, just not as heavy. The tempos change much like them, though. I'd say that the strongest elements here would be the music, the vibe, the vocals, and production's sound and quality. Everything here just lets the metal flow. It's a total chill mood release, something to definitely check out if you're a progressive power metal fan. I haven't heard many bands that reflect this genre. It seems like it's pretty much extinct, but I could be wrong. Just to my knowledge, Chuck put together a perfect record with music that's so original and lyrics that fit so well with the music. If you like power metal in general, even the progressive type, then I think that you would enjoy this release. I'd say any metal fan could like this record. It's perfectly orchestrated and the music is filled with melodic riffs galore. The vocal department works here, not discounting Chuck's efforts with Death at all, though. He made the right choice in selecting Tim Aymar to fill in in this department. Everything just works here. No complaints and a perfect record to chill to and enjoy. Orbitball ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - The Fragile Art Of Existence: 1. Consumed 7:25 2. Breaking The Broken 5:41 3. Expect The Unexpected 7:17 4. What If...? 4:30 5. When The Link Becomes Missing 5:16 6. Believe 6:09 7. Cut Down 4:50 8. The Fragile Art Of Existence 9:38 CD 2: 1. Consumed (1999 Demo) 6:40 2. When The Link Becomes Missing (1999 Demo) 5:20 3. The Fragile Art Of Existence (1999 Demo) 9:30 4. Breaking The Broken (1999 Demo) 5:44 5. Breaking The Broken (1999 Demo W/ Chuck Schuldiner On Vocals) 5:45 6. Believe (1997 Demo) 6:16 7. What If...? (1997 Demo) 4:27 8. Cut Down (1997 Demo) 5:01 9. Tune Of Evil (Chuck Schuldiner Comedy Demo) 3:15 ..::OBSADA::.. Vocals - Tim Aymar Guitar - Chuck Schuldiner, Shannon Hamm Bass - Scott Clendenin (tracks: 2-6 to 2-8), Steve DiGiorgio Drums - Chris Williams (tracks: 2-6 to 2-8), Richard Christy https://www.youtube.com/watch?v=9pVPObIUh1U SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-05-26 09:58:13
Rozmiar: 785.90 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Minęło już 6 lat od ostatniej płyty szwedzkiej formacji. Premiera nowego albumu to nie tylko święto dla fanów zespołu, ale też ciekawa dawka perkusyjnej sztuki dla bębniarzy. Wielu perkusistów, którzy nie są może specjalnymi miłośnikami tego typu grania wie, że za baniakami w Meshuggah siedzi niesamowity artysta. Tomas Haake wielokrotnie udowadniał swój kunszt i już dawno stał się bębniarską inspiracją, często podawaną w konkretnych przypadkach, co świadczy o stylu jaki wypracował na przestrzeni lat i związanej z nią renomy. Sam pomysł wejścia w album jest podobny do tego co słyszeliśmy na ostatniej płycie, ale tym razem jest bardziej mrocznie, mniej w tym wyrachowanego djentu, a więcej warstw tworzących niezwykle klimatyczny niepokój, który utrzymany jest przez całość kompozycji. Ogólnie na płycie nie ma zbyt dużo skocznych fraz, jak to było na poprzedniku i cała gra trzymana jest w mocno liniowym charakterze, co wychodzi ostatecznie zadowalająco. Łamańce rytmiczne utrzymane są w formie ostinato trwającymi niekiedy pół utworu. Bardzo mocne punktowanie trwa od początku do końca płyty. Mamy tu też 3 instrumentalne utwory, które dodają oddechu do hutniczej całości i są ciekawym urozmaiceniem, zwłaszcza sympatycznie wyszedł „Black Cathedral”, który brzmi jak typowy utwór blackowy i oczekuje się, kiedy wreszcie Tomas wejdzie z blastem w stylu Daraya. Patrząc na całość, płyta nie jest może albumem przełomowym, ale zdecydowanie dojrzałym, mającym coś do przekazania. W chwili gdy mamy potrzebę posłuchać ciemnej, osadzonej, agresywnej muzyki, materiał tu zawarty powinien dać nam upust emocji, żeby na spokojnie zająć się projektem w pracy, zleconym przez szefa przed weekendem. Haake ma swój wyjątkowy styl, jego bębny zawsze brzmią potężnie, szeroko i mięsiście. Nie ma tam wielkiego oddechu, mimo że jego frazowanie nie opiera się na superszybkich przebiegach. Jest to efekt przestrzeni jaka pokrywa jego instrument – cholernie ciężkiej ręki i gabarytów instrumentu. Tomas przyzwyczaił nas, że jego partie są po prostu kolosalne, bezkompromisowe, połamane i budowane w sposób niekonwencjonalny. Wspaniały warsztat wymieszany z wyobraźnią i wyczuciem konwencji. Na niniejszej płycie wszystkie te elementy są jak najbardziej utrzymane, a w wielu miejscach jego partie przybierają wybitnie transowy charakter. Wrażenia z jazdy: Świetne brzmienie płyty, dostosowane do wartości merytorycznej, bez wtórnych industrialnych zapędów. Wszystko jest bardzo spójne i zlepione ze sobą, a cały album wręcz się przelewa. Jest to mroczniejsza odsłona zespołu i zdecydowanie bardziej osadzona. Pamiętajmy jednak, że kapela operuje w pewnej konwencji, która bez drastycznych eskapad poza swoje ramy, jest dość ograniczona w formie wyrazu i pewne rzeczy mogą się zlewać ze sobą lub po pierwszych nawet kilkunastu przesłuchaniach nie stwarzać większych różnic. W każdym razie jest to płyta na konkretny nastrój, gdzie wykona swoją robotę. Odcinki specjalne: Zdecydowanie druga część „Phantoms” z dużą finezją gry Tomasa. Prowadzenie utworu w „Kaleidoscope”, co ciekawe są to utwory, które muzycznie współtworzył Haake. Jeszcze jako reprezentant gry nogami „The Abysmal Eye” (fajnie też słucha się pracy nóg w „The Fautless”). Staszek Piotrowski Meshuggah jest fenomenem na skalę światową. Mimo że członkowie zespołu nie lubią, gdy określa się ich jako prekursorów djentu, trudno zaprzeczyć temu, że tak właśnie jest. Co więcej, nie dość, że Szwedzi mieli gigantyczny wpływ na ten podgatunek metalu, to dodatkowo wypracowali w nim swoją hermetyczną niszę, do której nie udało się dostać żadnemu innemu zespołowi. Ciekawostką może być fakt, iż momentami pod kątem muzycznym bardzo blisko do ich twórczości było polskiemu zespołowi Kobong, który w połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku nagrał dwa albumy, które wtedy raczej nie spotkały się ze zrozumieniem słuchaczy, natomiast dziś należą, słusznie zresztą, do klasyki polskiego ciężkiego grania. Ekipa Meshuggah przyzwyczaiła słuchaczy do wydawania albumów średnio co 3-4 lata. Można było zatem oczekiwać następcy "The Violent Sleep Of Reason" już w okolicach 2020 roku. Jednak na "Immutable" przyszło nam czekać dwa lata dłużej i w sumie nie wiadomo, jaki wpływ na wydłużenie tego czasu miały na przykład zamieszania w składzie i pandemia. Jednak wreszcie nadszedł pierwszy dzień kwietnia 2022 roku, a wraz z nim światło dzienne ujrzał "Immutable". Album poprzedzony był trzem zapowiedziami. Żadna z nich nie porwała mnie ani przy pierwszym, ani też przy kolejnych przesłuchaniach. "The Abysmal Eye" zdawał się być wyjątkowo asekuracyjny,. Z "Light The Shortening Fuse" było już lepiej, ale nadal czegoś brakowało. Tego braku nie uzupełnił również "I Am The Thirst". Dopiero po przesłuchaniu całego nowego wydawnictwa zdałem sobie sprawę z tego, że w zapowiedziach tak naprawdę brakowało mi tylko klimatu całego albumu przesłuchanego na dobrym sprzęcie. Teoretycznie samych zapowiedzi można było również posłuchać w jakości hi-fi, jednak krótko po ich premierze od razu chciało się też obejrzeć warstwę wizualną, a to od razu kierowało słuchacza do YouTube'a, gdzie dźwięk jest wyraźnie spartolony, jak pewnie sami dobrze wiecie. "Immutable" odtwarzany z płyty, nie mówiąc już o jakości master z TIDAL-a, brzmi potężnie. Produkcja nagrania jest genialna. Dźwięk jest precyzyjny, hermetyczny, przytłaczający, po prostu miażdżący. Aż chce się, aby w czasie słuchania krążka towarzyszyła nam co najmniej połowa sąsiadów z bloku. Meshuggah nie uznaje kompromisów - już od pierwszych dźwięków otwierającego album "Broken Cog" sygnalizuje, że łatwo nie będzie. Wyraźnie czuć tu połamaną rytmikę, której deficyt odczuwałem w przedpremierowych zapowiedziach. Jednocześnie utwór jest wyraźnie inny od tego, co Szwedzi serwowali słuchaczom do tej pory. Dzięki jego budowie można odnieść wrażenie, że mamy do czynienia nie z pełnoprawnym utworem, lecz wstępem do tego, co dopiero nastąpi. A dalej dzieje się naprawdę dużo. Momentami można odnieść wrażenie, że może nawet za dużo - wszystko to ze względu na fakt, że "Immutable" trwa prawie 67 minut. Na szczęście miażdżący walec ma dwie przerwy - raz w postaci najdłuższego na albumie "They Move Below", a następnie za pomocą zdecydowanie krótszego "Black Cathedral". Oba utwory są instrumentalne i bez wątpienia dają chwilę wytchnienia. Poza nimi jest praktycznie samo gęste. I właśnie owo "gęste" jest na tyle dobre, że ciężko wskazać jego najlepsze i najsłabsze punkty. W wielkim skrócie - "Immutable" jest po brzegi napakowany Meshuggah, którą doskonale znamy. Album nie zaskakuje i z pewnością nie jest przełomowy. Doskonale odnajdą się w nim słuchacze, którzy lubią dotychczasową twórczość Szwedów, natomiast osoby podchodzące z dystansem do wcześniejszych dokonań prekursorów djentu raczej nie mają tu czego szukać - Meshuggah nadal bezkompromisowo rządzi w niszy, którą sama stworzyła i w niszy tej czuje się wyjątkowo dobrze. Obyśmy tylko na następcę "Immutable" nie musieli czekać do 2028 roku. Karol Otkała https://www.youtube.com/watch?v=fuEvmhHbiDo ..::TRACK-LIST::.. 1. Broken Cog 5:35 2. The Abysmal Eye 4:56 3. Light The Shortening Fuse 4:28 4. Phantoms 4:54 5. Ligature Marks 5:13 6. God He Sees In Mirrors 5:28 7. They Move Below 9:36 8. Kaleidoscope 4:07 9. Black Cathedral 2:01 10. I Am That Thirst 4:40 11. The Faultless 4:48 12. Armies Of The Preposterous 5:16 13. Past Tense 5:46 ..::OBSADA::.. Bass - Dick Lövgren Drums - Tomas Haake Guitar - Fredrik Thordendal, Mårten Hagström Vocals - Jens Kidman https://www.youtube.com/watch?v=fwEaJBKrLvA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-14 19:39:55
Rozmiar: 154.57 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Minęło już 6 lat od ostatniej płyty szwedzkiej formacji. Premiera nowego albumu to nie tylko święto dla fanów zespołu, ale też ciekawa dawka perkusyjnej sztuki dla bębniarzy. Wielu perkusistów, którzy nie są może specjalnymi miłośnikami tego typu grania wie, że za baniakami w Meshuggah siedzi niesamowity artysta. Tomas Haake wielokrotnie udowadniał swój kunszt i już dawno stał się bębniarską inspiracją, często podawaną w konkretnych przypadkach, co świadczy o stylu jaki wypracował na przestrzeni lat i związanej z nią renomy. Sam pomysł wejścia w album jest podobny do tego co słyszeliśmy na ostatniej płycie, ale tym razem jest bardziej mrocznie, mniej w tym wyrachowanego djentu, a więcej warstw tworzących niezwykle klimatyczny niepokój, który utrzymany jest przez całość kompozycji. Ogólnie na płycie nie ma zbyt dużo skocznych fraz, jak to było na poprzedniku i cała gra trzymana jest w mocno liniowym charakterze, co wychodzi ostatecznie zadowalająco. Łamańce rytmiczne utrzymane są w formie ostinato trwającymi niekiedy pół utworu. Bardzo mocne punktowanie trwa od początku do końca płyty. Mamy tu też 3 instrumentalne utwory, które dodają oddechu do hutniczej całości i są ciekawym urozmaiceniem, zwłaszcza sympatycznie wyszedł „Black Cathedral”, który brzmi jak typowy utwór blackowy i oczekuje się, kiedy wreszcie Tomas wejdzie z blastem w stylu Daraya. Patrząc na całość, płyta nie jest może albumem przełomowym, ale zdecydowanie dojrzałym, mającym coś do przekazania. W chwili gdy mamy potrzebę posłuchać ciemnej, osadzonej, agresywnej muzyki, materiał tu zawarty powinien dać nam upust emocji, żeby na spokojnie zająć się projektem w pracy, zleconym przez szefa przed weekendem. Haake ma swój wyjątkowy styl, jego bębny zawsze brzmią potężnie, szeroko i mięsiście. Nie ma tam wielkiego oddechu, mimo że jego frazowanie nie opiera się na superszybkich przebiegach. Jest to efekt przestrzeni jaka pokrywa jego instrument – cholernie ciężkiej ręki i gabarytów instrumentu. Tomas przyzwyczaił nas, że jego partie są po prostu kolosalne, bezkompromisowe, połamane i budowane w sposób niekonwencjonalny. Wspaniały warsztat wymieszany z wyobraźnią i wyczuciem konwencji. Na niniejszej płycie wszystkie te elementy są jak najbardziej utrzymane, a w wielu miejscach jego partie przybierają wybitnie transowy charakter. Wrażenia z jazdy: Świetne brzmienie płyty, dostosowane do wartości merytorycznej, bez wtórnych industrialnych zapędów. Wszystko jest bardzo spójne i zlepione ze sobą, a cały album wręcz się przelewa. Jest to mroczniejsza odsłona zespołu i zdecydowanie bardziej osadzona. Pamiętajmy jednak, że kapela operuje w pewnej konwencji, która bez drastycznych eskapad poza swoje ramy, jest dość ograniczona w formie wyrazu i pewne rzeczy mogą się zlewać ze sobą lub po pierwszych nawet kilkunastu przesłuchaniach nie stwarzać większych różnic. W każdym razie jest to płyta na konkretny nastrój, gdzie wykona swoją robotę. Odcinki specjalne: Zdecydowanie druga część „Phantoms” z dużą finezją gry Tomasa. Prowadzenie utworu w „Kaleidoscope”, co ciekawe są to utwory, które muzycznie współtworzył Haake. Jeszcze jako reprezentant gry nogami „The Abysmal Eye” (fajnie też słucha się pracy nóg w „The Fautless”). Staszek Piotrowski Meshuggah jest fenomenem na skalę światową. Mimo że członkowie zespołu nie lubią, gdy określa się ich jako prekursorów djentu, trudno zaprzeczyć temu, że tak właśnie jest. Co więcej, nie dość, że Szwedzi mieli gigantyczny wpływ na ten podgatunek metalu, to dodatkowo wypracowali w nim swoją hermetyczną niszę, do której nie udało się dostać żadnemu innemu zespołowi. Ciekawostką może być fakt, iż momentami pod kątem muzycznym bardzo blisko do ich twórczości było polskiemu zespołowi Kobong, który w połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku nagrał dwa albumy, które wtedy raczej nie spotkały się ze zrozumieniem słuchaczy, natomiast dziś należą, słusznie zresztą, do klasyki polskiego ciężkiego grania. Ekipa Meshuggah przyzwyczaiła słuchaczy do wydawania albumów średnio co 3-4 lata. Można było zatem oczekiwać następcy "The Violent Sleep Of Reason" już w okolicach 2020 roku. Jednak na "Immutable" przyszło nam czekać dwa lata dłużej i w sumie nie wiadomo, jaki wpływ na wydłużenie tego czasu miały na przykład zamieszania w składzie i pandemia. Jednak wreszcie nadszedł pierwszy dzień kwietnia 2022 roku, a wraz z nim światło dzienne ujrzał "Immutable". Album poprzedzony był trzem zapowiedziami. Żadna z nich nie porwała mnie ani przy pierwszym, ani też przy kolejnych przesłuchaniach. "The Abysmal Eye" zdawał się być wyjątkowo asekuracyjny,. Z "Light The Shortening Fuse" było już lepiej, ale nadal czegoś brakowało. Tego braku nie uzupełnił również "I Am The Thirst". Dopiero po przesłuchaniu całego nowego wydawnictwa zdałem sobie sprawę z tego, że w zapowiedziach tak naprawdę brakowało mi tylko klimatu całego albumu przesłuchanego na dobrym sprzęcie. Teoretycznie samych zapowiedzi można było również posłuchać w jakości hi-fi, jednak krótko po ich premierze od razu chciało się też obejrzeć warstwę wizualną, a to od razu kierowało słuchacza do YouTube'a, gdzie dźwięk jest wyraźnie spartolony, jak pewnie sami dobrze wiecie. "Immutable" odtwarzany z płyty, nie mówiąc już o jakości master z TIDAL-a, brzmi potężnie. Produkcja nagrania jest genialna. Dźwięk jest precyzyjny, hermetyczny, przytłaczający, po prostu miażdżący. Aż chce się, aby w czasie słuchania krążka towarzyszyła nam co najmniej połowa sąsiadów z bloku. Meshuggah nie uznaje kompromisów - już od pierwszych dźwięków otwierającego album "Broken Cog" sygnalizuje, że łatwo nie będzie. Wyraźnie czuć tu połamaną rytmikę, której deficyt odczuwałem w przedpremierowych zapowiedziach. Jednocześnie utwór jest wyraźnie inny od tego, co Szwedzi serwowali słuchaczom do tej pory. Dzięki jego budowie można odnieść wrażenie, że mamy do czynienia nie z pełnoprawnym utworem, lecz wstępem do tego, co dopiero nastąpi. A dalej dzieje się naprawdę dużo. Momentami można odnieść wrażenie, że może nawet za dużo - wszystko to ze względu na fakt, że "Immutable" trwa prawie 67 minut. Na szczęście miażdżący walec ma dwie przerwy - raz w postaci najdłuższego na albumie "They Move Below", a następnie za pomocą zdecydowanie krótszego "Black Cathedral". Oba utwory są instrumentalne i bez wątpienia dają chwilę wytchnienia. Poza nimi jest praktycznie samo gęste. I właśnie owo "gęste" jest na tyle dobre, że ciężko wskazać jego najlepsze i najsłabsze punkty. W wielkim skrócie - "Immutable" jest po brzegi napakowany Meshuggah, którą doskonale znamy. Album nie zaskakuje i z pewnością nie jest przełomowy. Doskonale odnajdą się w nim słuchacze, którzy lubią dotychczasową twórczość Szwedów, natomiast osoby podchodzące z dystansem do wcześniejszych dokonań prekursorów djentu raczej nie mają tu czego szukać - Meshuggah nadal bezkompromisowo rządzi w niszy, którą sama stworzyła i w niszy tej czuje się wyjątkowo dobrze. Obyśmy tylko na następcę "Immutable" nie musieli czekać do 2028 roku. Karol Otkała https://www.youtube.com/watch?v=fuEvmhHbiDo ..::TRACK-LIST::.. 1. Broken Cog 5:35 2. The Abysmal Eye 4:56 3. Light The Shortening Fuse 4:28 4. Phantoms 4:54 5. Ligature Marks 5:13 6. God He Sees In Mirrors 5:28 7. They Move Below 9:36 8. Kaleidoscope 4:07 9. Black Cathedral 2:01 10. I Am That Thirst 4:40 11. The Faultless 4:48 12. Armies Of The Preposterous 5:16 13. Past Tense 5:46 ..::OBSADA::.. Bass - Dick Lövgren Drums - Tomas Haake Guitar - Fredrik Thordendal, Mårten Hagström Vocals - Jens Kidman https://www.youtube.com/watch?v=fwEaJBKrLvA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-14 19:36:32
Rozmiar: 452.96 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
..::INFO::..
Ihsahn, właśc. Vegard Sverre Tveitan (ur. 10 października 1975) to norweski muzyk, kompozytor, wokalista, autor tekstów i multiinstrumentalista, a także producent muzyczny. Ihsahn znany jest przede wszystkim z występów w blackmetalowym zespole Emperor. Tworzył również, wraz z żoną Ihriel, grupę Peccatum. We wczesnym okresie działalności artystycznej używał pseudonimu Ygg. Od 2006 roku prowadzi solową działalność artystyczną. Wstawka zawiera ósmy, najnowszy album solowy Ihshana, wzbogacony o symfoniczne wersje wszystkich utworów. Title: Ihsahn Artist: Ihsahn Country: Norwegia Year: 2024 Genre: Progressive Black Metal Format / Codec: MP3 Audio bitrate: 320 Kbps ..::TRACK-LIST::.. 1.Cervus Venator 2.The Promethean Spark 3.Pilgrimage To Oblivion 4.Twice Born 5.A Taste Of The Ambrosia 6.Anima Extraneae 7.Blood Trails To Love 8.Hubris & Blue Devils 9.The Distance Between Us 10.At The Heart Of All Things Broken 11.Sonata Profana https://www.youtube.com/watch?v=QZyVazpVWoI
Seedów: 64
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-02-24 13:22:22
Rozmiar: 231.27 MB
Peerów: 11
Dodał: ertvon
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Każdy z utworów opowiada inną historię, która spotyka ludzi na całym świecie. Niesprawiedliwość tego w jakim miejscu się rodzimy, co rzutuje na całego nasze życie – tematy są często ukryte w warstwowych tekstach, które można odczytywać na różne sposoby. I podobnie jest z muzyką – całość zamknięta w dość mocnym w odbiorze ciężarze, ale jednak kontrastowo pojawiają się czyste partie wokalne co urozmaica całą produkcję. Na płycie nie brak solówek na gitarach, perkusji i bassie. Utwory były rejestrowane w Aurora Studio w Luboniu pod okiem Daniela Witczaka oraz Filipa Mieszkalskiego na przestrzeni kilku sesji. Samo nagranie sprawiło nam w sumie wiele satysfakcji – było na tyle inne, że na przestrzeni miesięcy nie zestarzały się. W konkursie na nazwę zespołu, która kompletnie nie naprowadza słuchacza na styl granej muzyki zespół Trylion miałby szansę wskoczyć na podium. Nazwa jest o tyle tajemnicza, co równie pozbawiona wskazówek do zaszufladkowania – i dobrze. Wydany w 2019 roku album Education for Freedom, jak i fakt istnienia projektu ominęły mnie kompletnie. Historia zespołu sięga 2013 roku, gdy bracia Stachowiak (gitara i bas) wspólnie z perkusistą Antkiem Cepelem (później zastąpionym przez Bartosza Kiliana) zaczęli pierwsze wspólne jammy. Przed rozpoczęciem prac nad debiutem band nagrał muzyczną wizytówkę w postaci Epki. Jak się okazało z czasem do objęcia pozycji wokalisty został zmuszony perkusista, przez co Trylion na scenie pewnie prezentuje się dosyć ciekawie. Biorąc także pod uwagę zróżnicowanie muzyczne i poziom techniczny materiału, jestem pod wielkim wrażeniem Bartosza, odgrywanie takich partii bębnów bez śpiewania jest bez wątpienia niełatwe, a co dopiero z pilnowaniem swego głosu. Czas nakreślić czym muzycznie jest Trylion. Bez wątpienia jego fundament został zbudowany na nowoczesnej sztuce progresywnego djentu. Do fanów takiej muzyki ten album należy kierować, aczkolwiek przez mnogość innych wpływów nie powinno się zespołu „betonować” sztywno w tych ramach, ponieważ muzyki zawartej na Education… jest bardzo dużo. Czasami wkradają się agresywne wpływy death metalu, krótki blast, czasami jakiś ambiencik czy też nawet elektronika zahaczająca o dubstep (Freedom), ale głównym motorem są matematyczne łamańce gitarowe, podbijane na perkusji. Elementy te są bardzo dopracowane i „biją” równo niczym zegar, dzięki czemu skuteczność kombinowanych na wiele sposobów breakdownów jest bardzo wysoka. Duża ilość sonicznej agresji została poprzetykana przestrzennymi pejzażami delikatnych gitar, sampli partii klawiszy. Połączenie agresji i takich „zmiękczaczy” jest w moim mniemaniu wizytówką zespołu. Cały ten kontrast, dialog pomiędzy przeciwstawnymi emocjami tworzy wypadkową stylu zespołu. Prawie wszystkie kompozycje przekraczają pięć minut trwania, daje to muzykom czas na zbudowanie zagmatwanych struktur i wprowadzenie dużej ilości motywów. Aranże są bogate w środki, ale co najważniejsze – klarowne. Płytę warto przesłuchać w pełnym skupieniu, by poznać wszystkie niuanse i matematyczne wyskoki instrumentalne – klangujące partie basowe, cholernie niebanalne (bardzo meshuggowe) solówki, ciekawe podziały rytmiczne, werblowe ghost note’y i gęste zagrywki perkusisty. Education… jest albumem wielowarstwowym i poznanie jego prawdziwej tożsamości wymaga czasu. Podsumowując, apeluję do Was słuchacze, byście po przesłuchaniu kilkudziesięciu sekund nie wrzucali Tryliona do worka z napisem „Materia wanna be”. Zespół pomimo poruszania się w tych nieco wyeksploatowanych rejonach wyraża się w sposób oryginalny i jestem pewny, że inspiracje muzyków sięgają znacznie głębiej niż do dokonań Textures czy Periphery. W moim uznaniu Education For Freedom jest i owszem albumem djentowo progresywnym, ale nie kopiowanym z kopii, tylko inspirowanym na tych samych patentach, co najlepsze krążki gatunku. Szczerość, kontrast, technika, progresja i przestrzeń w dowolnej kolejności. Tyle ode mnie. Brzeźnicki https://www.metalnews.pl/recenzje/przerazajaco-nieludzka-recenzja-education-for-freedom-zespolu-trylion/ ..::TRACK-LIST::.. 1. Freedom 05:56 2. Stain 05:53 3. Indigo 04:59 4. Point of view 05:51 5. Poliphrenos 05:29 6. In the name of the father 03:47 7. Cut 05:26 8. Black clay 06:27 ..::OBSADA::.. Vocals, Drums, Guitar Solo (Poliphrenos) - Bartosz Kilian Guitars - Bartosz Stachowiak bass, electronic beats - Paweł Stachowiak https://www.youtube.com/watch?v=1S1bNjsQUfY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-01-14 10:19:33
Rozmiar: 101.92 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Każdy z utworów opowiada inną historię, która spotyka ludzi na całym świecie. Niesprawiedliwość tego w jakim miejscu się rodzimy, co rzutuje na całego nasze życie – tematy są często ukryte w warstwowych tekstach, które można odczytywać na różne sposoby. I podobnie jest z muzyką – całość zamknięta w dość mocnym w odbiorze ciężarze, ale jednak kontrastowo pojawiają się czyste partie wokalne co urozmaica całą produkcję. Na płycie nie brak solówek na gitarach, perkusji i bassie. Utwory były rejestrowane w Aurora Studio w Luboniu pod okiem Daniela Witczaka oraz Filipa Mieszkalskiego na przestrzeni kilku sesji. Samo nagranie sprawiło nam w sumie wiele satysfakcji – było na tyle inne, że na przestrzeni miesięcy nie zestarzały się. W konkursie na nazwę zespołu, która kompletnie nie naprowadza słuchacza na styl granej muzyki zespół Trylion miałby szansę wskoczyć na podium. Nazwa jest o tyle tajemnicza, co równie pozbawiona wskazówek do zaszufladkowania – i dobrze. Wydany w 2019 roku album Education for Freedom, jak i fakt istnienia projektu ominęły mnie kompletnie. Historia zespołu sięga 2013 roku, gdy bracia Stachowiak (gitara i bas) wspólnie z perkusistą Antkiem Cepelem (później zastąpionym przez Bartosza Kiliana) zaczęli pierwsze wspólne jammy. Przed rozpoczęciem prac nad debiutem band nagrał muzyczną wizytówkę w postaci Epki. Jak się okazało z czasem do objęcia pozycji wokalisty został zmuszony perkusista, przez co Trylion na scenie pewnie prezentuje się dosyć ciekawie. Biorąc także pod uwagę zróżnicowanie muzyczne i poziom techniczny materiału, jestem pod wielkim wrażeniem Bartosza, odgrywanie takich partii bębnów bez śpiewania jest bez wątpienia niełatwe, a co dopiero z pilnowaniem swego głosu. Czas nakreślić czym muzycznie jest Trylion. Bez wątpienia jego fundament został zbudowany na nowoczesnej sztuce progresywnego djentu. Do fanów takiej muzyki ten album należy kierować, aczkolwiek przez mnogość innych wpływów nie powinno się zespołu „betonować” sztywno w tych ramach, ponieważ muzyki zawartej na Education… jest bardzo dużo. Czasami wkradają się agresywne wpływy death metalu, krótki blast, czasami jakiś ambiencik czy też nawet elektronika zahaczająca o dubstep (Freedom), ale głównym motorem są matematyczne łamańce gitarowe, podbijane na perkusji. Elementy te są bardzo dopracowane i „biją” równo niczym zegar, dzięki czemu skuteczność kombinowanych na wiele sposobów breakdownów jest bardzo wysoka. Duża ilość sonicznej agresji została poprzetykana przestrzennymi pejzażami delikatnych gitar, sampli partii klawiszy. Połączenie agresji i takich „zmiękczaczy” jest w moim mniemaniu wizytówką zespołu. Cały ten kontrast, dialog pomiędzy przeciwstawnymi emocjami tworzy wypadkową stylu zespołu. Prawie wszystkie kompozycje przekraczają pięć minut trwania, daje to muzykom czas na zbudowanie zagmatwanych struktur i wprowadzenie dużej ilości motywów. Aranże są bogate w środki, ale co najważniejsze – klarowne. Płytę warto przesłuchać w pełnym skupieniu, by poznać wszystkie niuanse i matematyczne wyskoki instrumentalne – klangujące partie basowe, cholernie niebanalne (bardzo meshuggowe) solówki, ciekawe podziały rytmiczne, werblowe ghost note’y i gęste zagrywki perkusisty. Education… jest albumem wielowarstwowym i poznanie jego prawdziwej tożsamości wymaga czasu. Podsumowując, apeluję do Was słuchacze, byście po przesłuchaniu kilkudziesięciu sekund nie wrzucali Tryliona do worka z napisem „Materia wanna be”. Zespół pomimo poruszania się w tych nieco wyeksploatowanych rejonach wyraża się w sposób oryginalny i jestem pewny, że inspiracje muzyków sięgają znacznie głębiej niż do dokonań Textures czy Periphery. W moim uznaniu Education For Freedom jest i owszem albumem djentowo progresywnym, ale nie kopiowanym z kopii, tylko inspirowanym na tych samych patentach, co najlepsze krążki gatunku. Szczerość, kontrast, technika, progresja i przestrzeń w dowolnej kolejności. Tyle ode mnie. Brzeźnicki https://www.metalnews.pl/recenzje/przerazajaco-nieludzka-recenzja-education-for-freedom-zespolu-trylion/ ..::TRACK-LIST::.. 1. Freedom 05:56 2. Stain 05:53 3. Indigo 04:59 4. Point of view 05:51 5. Poliphrenos 05:29 6. In the name of the father 03:47 7. Cut 05:26 8. Black clay 06:27 ..::OBSADA::.. Vocals, Drums, Guitar Solo (Poliphrenos) - Bartosz Kilian Guitars - Bartosz Stachowiak bass, electronic beats - Paweł Stachowiak https://www.youtube.com/watch?v=1S1bNjsQUfY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-01-14 10:15:23
Rozmiar: 299.51 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
Unikatowa mieszanka progresji, agresji i piękna w najdojrzalszym dotąd wcieleniu Soen. Absolutny, współczesny klasyk! FA ..::OPIS::.. Jaka jest ta nowa płyta? Przede wszystkim, jak to u nich, mocna i niebanalna lirycznie. Tradycyjnie mroczna, tym razem podejmująca wątki słabości dzisiejszego społeczeństwa i sposobów jego funkcjonowania. Unbreakable dla przykładu mówi o ograniczaniu siebie jako człowieka, poprzez ślepą wiarę w coś. A do tego zachęcają politycy i media, prezentując wszystko w czarnych lub białych barwach, dążąc do zniszczenia przeciwnika, zamiast do znalezienia wspólnej płaszczyzny. A przecież kluczem naszego życia powinno być otwarcie na różne punkty widzenia. Blisko tego jest tytułowy Memorial mówiący o ofiarach gry o władzę, w którą grają pseudo liderzy. Z kolei Violence podejmuje temat przemocy, zarówno fizycznej, jak i psychicznej, która może być stosowana bardzo ostrożnie, w sposób utrudniający reakcję i z biegiem czasu niszczący pewność siebie i poczucie wartości. Widać, że w tekstach jest mnóstwo bólu, frustracji i gniewu, co musi mieć przełożenie na muzykę. Ciężką i mroczną, ale też pełną smutnego i melancholijnego piękna. Ten album nie zaskoczy miłośników Soen, bo grupa praktycznie nie dokonuje na nim żadnej muzycznej wolty. Mógłbym zresztą zacząć od delikatnego przytyku. Bo uważam, że zespół wydając w 2019 roku płytę Lotus, znalazł na niej swoisty złoty środek na muzyczne wyrażanie siebie. Nie wiem, czy miało to związek z dołączeniem wówczas do formacji kanadyjskiego gitarzysty Cody’ego Forda. Faktem jest, że kolejny album Imperial oraz ten najnowszy Memorial silnie pozostają w tej stylistyce. Momentami nawet, w poszczególnych kompozycjach, zauważam powrót do pewnych melodycznych rozwiązań i tematów nieco zmodyfikowanych. Czy to wielki problem? Dla niektórych – mówiących o zjadaniu własnego ogona - najpewniej tak. Ale jest druga strona tej muzyki. Ma ona w dalszym ciągu ogromną siłę brzmieniowego i emocjonalnego rażenia. Grupa potrafi doskonale łączyć brud i szorstkość szatkujących matematycznie gitar z ekstremalnie cudownymi melodiami. Nie wiem jak oni to robią, ale fani mogliby spokojnie na koncertach śpiewać refreny 7 czy 8 pomieszczonych na Memorial numerów. Niektóre z nich mają nawet lekko stadionowe zapędy (patrz: Unbreakable). Inną sprawą jest niesamowity Violence, w którym ascetyczna zwrotka położona jest li tylko na perkusji, basie i delikatnym klawiszowym tle a sam refren eksploduje wręcz wzniosłością. I może w tej kompozycji doszukiwałbym się pewnych małych zmian w ich brzmieniu, bardziej symfonicznym, co może być pokłosiem formuły zaprezentowanej przez grupę na Atlantis. Zresztą, potwierdzają to trzy ujmujące ballady, Hollowed, Tragedian i kończąca płytę Vitals. Szczególnie ta pierwsza, z uderzającymi lekkością harmoniami wokalnymi Elisy i Joela Ekelöfa, wgniata w fotel. Wisienką na torcie jest już tylko kapitalne gitarowe solo wplecione w ten duet. Tak, to płyta absolutnie nieodkrywcza i przewidywalna. Ale jakże piękna! Już dziś zastanawiam się, jakie utwory z niej trafią na koncertową setlistę zespołu. Myślę, że panowie Lopez i spółka będą mieli ciężki orzech do zgryzienia. Ja, w każdym razie, posłuchałbym Memorial w... całości Mariusz Danielak Panowie z SOEN są najwyraźniej mocno wkurzeni, ale skoro tematem ich nowego dzieła są choroby i sposób funkcjonowania współczesnego społeczeństwa to nie mogło być inaczej… „Memorial”, czyli szóste już wydawnictwo tego zespołu obfituje z zdecydowane gitary, ale i chwile zadumy. Właśnie w tym połączeniu tkwi moc tego krążka. Zadziorne gitary w „Sincere” kontrastują z klimatycznym zwolnieniem a idąc za ciosem zespół serwuje „Unbreakable” czyli prog metalowe połamańce z niezwykle ujmującym, emocjonalnym śpiewem. W „Violence” uwagę zwraca uwypuklony bas, ascetyczna zwrotka i ciekawy klawisz w tle refrenu. Pełen kontrastu jest też „Fortress” z ciężkim riffem, ale wręcz zwiewną linią wokalną. Kulminacyjny punkt płyty stanowi niezwykła ballada „Hollowed” zaśpiewana w duecie (z udziałem niejakiej Elisy) z cudownym refrenem i delikatnymi orkiestracjami. Tytułowy „Memorial” szybko jednak sprawdza na ziemię swym ciężarem co jest kontynuowane w „Incendiary”. Nastrojowe klimaty powracają w niezwykle udanym „Tragedian”, który kipie emocjami a specyficznego dźwiękowego smaczku nadają mu klawiszowe vintage’owe tła.”Icon” to znów więcej metalu w muzyce SOEN, z niebanalnymi przejściami i znakomitą linią melodyczną. Całość zamyka balladowy, wyciszony i nieco podniosły „Vitals”. SOEN nagrali niezwykły album. Płytę przepełnioną skrajnymi emocjami, z jednej strony mocną i zdecydowana, z drugiej potrafiącą wyciszyć nastrojowym klimatem. To kandydat do czuba wszelakich tegorocznych podsumować. Płyta skondensowana (nieco ponad 40 min.), znakomicie zagrana i wyprodukowana a co najważniejsze z kapitalnymi melodiami. Piotr Michalski Never ones to take the restrained path, on the sixth studio album "Memorial", Soen faces down the ills and ways of current society with a crisp, wounded venom that betrays the pain, anger and frustrations. Each guitar carries a greater serrated edge, each melody a richer heart, each lyric a soul and spleen venting definitive proclamation. At the same time, Soen’s unique blend of progression, aggression and beauty shows more maturity than ever before. The dovetail of melodic greatness and face-crushingly heavy guitars and rhythms on "Memorial" are glorious. There's the proud power-stride of "Sincere" and the sheer power of "Unbreakable", Martin Lopez's drums driving deep, the symphonic beauty of "Hollowed" (featuring guest vocals by Elisa), and the rousing roar of "Icon", with the trademark vocals of Joel Ekelöf as emotionally evocative as ever. Throughout, Oleksii 'Zlatoyar' Kobel's bass supplies a thick river of support, while Lars Enok Åhlund and Cody Lee Ford supply consistently dynamic, brilliant twin guitar work. Finishing with the beautiful, tragic, Pink Floyd-doused ballad "Vitals", "Memorial" is the result of brave, emotiona and evocative artists finding their best stride yet amidst global chaos and madness. Soen has been building up to this moment for years; now they're here, "Memorial" deserves universal acclaim as a truly inspired modern hard rock classic. ..::TRACK-LIST::.. 1. Sincere 2. Unbreakable 3. Violence 4. Fortress 5. Hollowed (feat. Elisa) 6. Memorial 7. Incendiary 8. Tragedian 9. Icon 10. Vitals ..::OBSADA::.. Joel Ekelöf - vocals Martin Lopez - drums & percussion Oleksii 'Zlatoyar' Kobel - bass Lars Åhlund - keyboards, guitar Cody Ford - lead guitar With: Elisa - cello (5) https://www.youtube.com/watch?v=O0n_N-xGx6o SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-09-14 17:24:38
Rozmiar: 100.59 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
|